Tajemnice świata.

Sol

Całun z Manoppello

Volto Santo, co po włosku znaczy Święte Oblicze, jest tkaniną o wymiarach 17 cm (szerokość) x 24 cm (długość), która od 1638 roku przechowywana i wystawiana jest w kapucyńskim kościele Sanctuario di Volto Santo w obustronnie oszklonej monstrancji. Materiał, na którym znajduje się wizerunek, to bisior*, który charakteryzuje się tym, że nie da się na nim nałożyć pigmentu (a więc także malować).
Prawdopodobnie całun z Manoppello przedstawia Jezusa Chrystusa. Na tkaninie uwieczniony jest wizerunek twarzy długowłosego mężczyzny ze złamanym nosem i częściowo wyrwaną brodą. Twarz można zobaczyć w identyczny sposób po obu stronach tkaniny. Dominuje kolor brązowy, usta są w tonacji lekko czerwonej. Na płótnie nie wykryto żadnych śladów farb czy barwników. Policzki na twarzy mężczyzny nie są równe: jeden jest bardziej zaokrąglony od drugiego, jakby był lekko opuchnięty. Oczy zwrócone są zdecydowanie w jedną stronę, ku górze. Powieki są całkowicie otwarte, ale w sposób nieregularny. Na środku czoła widać zwisający kosmyk krótkich włosów.

Święte Oblicze – całun z Manoppello

Wiek całunu, czas powstania wizerunku i technika użyta do jego utrwalenia nie są znane. Zrodziło to liczne opinie i domysły. Według tezy niemieckiego dziennikarza Paula Badde całun z Manopello to oryginał tzw. chusty św. Weroniki z Bazyliki św. Piotra w Rzymie, którego malowana kopia znajduje się wciąż w Watykanie. Z Rzymu miał zostać wywieziony podczas Sacco di Roma w 1527 r. Wydaje się to jednak o tyle nieprawdowpodobne, iż wg źródeł historycznych całun znajdował się w Manopello już w 1506. Miejscowy siedemnastowieczny kronikarz - o. Donato da Bomba opisuje to w następujących słowach:

Któregoś niedzielnego popołudnia, latem 1506 roku, przybył do Manopello tajemniczy pielgrzym, przynosząc w darze cienki jak pajęczyna welon, na którym widniało oblicze Pana.

Jednym z argumentów przemawiających za oryginalnością całunu może być nałożenie na siebie wizerunku z Manoppello z negatywem twarzy z Całunu Turyńskiego - zgadzają się wówczas proporcje twarzy a nawet układ ran. Autorką tego zestawienia jest siostra Blandina Paschalis Schlömer z Manoppello. Argumentacja taka zakłada jednak, że Całun Turyński jest rzeczywistym płótnem grobowym Chrystusa, czego jak dotąd nie udało się potwierdzić.

Papież Benedykt XVI odwiedził Sanktuarium Volto Santo w Manoppello w dniu 1 września 2006 – była to pierwsza wizyta papieska w tym miejscu.

Efekt nałożenia na siebie wizerunku Całunu Turyńskiego i Całunu z Manoppello. Zgadzają się nie tylko proporcje twarzy ale i ślady zranień

źródło:Wikipedia

Sol

Bisior – wiązka jedwabistych nici powstająca z szybko krzepnącej wydzieliny niektórych, głównie morskich małżów (omułek, szołdra) lub rzadko słodkowodnych (racicznica). Wśród gatunków występujących w Polsce bisior wytwarzają racicznica zmienna oraz omułek jadalny.

Nici te powstają z wydzieliny gruczołu bisiorowego, leżącego u nasady nogi małża i służą do przytwierdzania się małża do podłoża. Osiągają długość do 6 cm. U niektórych gatunków małży służą także do sklejania materiałów gniazda. Bisior nie zrasta się z nabłonkiem małża - jest przytrzymywany mięśniem nogi i w każdej chwili może być porzucony.

Kalifornijski omułek przyczepiony do skały za pomocą bisioru

Jedwab morski

W starożytności i w średniowieczu wyrabiano z bisioru bardzo cienkie i lśniące tkaniny określane jako jedwab morski lub oceaniczny, po włosku "tarantine"; były one prawdopodobnie najdroższą tkaniną starożytności. Powstawał z nici pozyskiwanych głównie z dużego, bo dorastającego do 60-90 cm długości, małża Pinna nobilis L. (pol. przyszynka szlachetna) z Morza Śródziemnego.

Zalety bisioru sławił już w starożytności Herodot, również XIX-wieczni egiptolodzy na podstawie swych odkryć potwierdzili znajomość jedwabiu morskiego w dawnym Egipcie. Jednym z nich był John Gardner, który pokusił się o obliczenie gęstości bisiorowych nitek w odnalezionych fragmentach tkanin - w jednym calu materiału (25,4 mm) miały się znajdować 152 nitki bisiorowe, co dowodziło ich niebywałej delikatności. Głównym ośrodkiem produkcji bisioru był Tarent we Włoszech, a także Korsyka, Sardynia i Sycylia.

Jedwab morski był bardzo ceniony ze względu na swoją rzadkość i złocisty połysk. Był niebywale drogi, ponieważ produkowano go ręcznie, a zdobycie nici bisiorowych nie było proste. Aby uzyskać 200-300 gramów tej przędzy, trzeba było zanurkować po ok. 1000 sztuk małży (jeden małż wytwarza zaledwie 1-2 gramy surowej nici). Przyczyniło się to też do przetrzebienia siedlisk Pinna nobilis L..

W wieku XVIII modna była bisiorowa galanteria (pończochy, apaszki, rękawiczki) - zachwycano się jej lekkością: poskładaną parę rękawiczek dało się zmieścić w skorupce włoskiego orzecha. Słynny całun z Manoppello powstał na kawałku tkaniny z bisioru.

W dzisiejszych czasach morski jedwab produkowany jest tylko na wyspie Sant Antioco koło Sardynii. Mieszka tam jedyna na świecie kobieta, która potrafi wytwarzać tkaniny bisiorowe - Chiara Vigo[potrzebne źródło]. Jej przodkami mają być Chaldejczycy i Fenicjanie, ludy, u których umiejętność wytwarzania morskiego jedwabiu przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie od tysięcy lat. Bisior produkowany obecnie używany jest głównie do naprawy muzealnych eksponatów wykonanych z tarantine.

źrodlo: Wikipedia

Zosia

Pałace.
[link widoczny dla zalogowanych]

Zosia

Kultura i cywilizacja jest starsza niż do tej pory opisywano.
[link widoczny dla zalogowanych]

Zosia

O trzeciej tajemnicy fatimskiej.

https://www.youtube.com/watch?v=9FNP3pGRmkU

Zosia

Odkrycia Francuza burzą ustalony porządek rozwoju człowieka.

[link widoczny dla zalogowanych]

	Forum www.anowi.fora.pl Strona Główna -> Ciekawostki znalezione w necie	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1