Barok włoski

anowi

Męczeństwo św. Mateusza – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Malarstwo włoskiego malarza Caravaggia „Męczeństwo św. Mateusza”. Wielkość obrazu to 323 x 343 cm, olej na płótnie. W dziełach Caravaggio święci i męczennicy ukazują się jako silni, pełnokrwiści ludzie: prosty, szorstki Mateusz, szorstki, inspirował Piotra i Pawła.

Nie ma nic niezwykłego w ich plastycznych figurach. To właśnie na takie obrazy wielu współczesnych krytykowało artystę Caravaggio. W epoce kontrreformacji powstały kanony sztuki religijnej, które każdy malarz musiał ściśle przestrzegać, przedstawiając świętych i ich czyny. Caravaggio został oskarżony o wykorzystywanie swojej sztuki do profanowania pamięci świętych i świętych wydarzeń, przedstawiania i opisywania ich w swoich obrazach w zwykłym „ludzkim” języku.

Obrazy „powołanie św Mateusza”, „Męczeństwo św Mateusza” i „St. Mateusz i anioł”, napisany przez artystę do rodzinnej kaplicy Kotarelli w rzymskim kościele San Luigi di Francesi. W drugim filmie z serii „Męczeństwo św Mateusza” Michelangelo Caravaggio panującej pragnienie bardziej dramatycznej i teatralnej, patetyczny składu roztworu.

anowi

Madonna Loreto – Michelangelo Merisi da Caravaggio

W latach 1602-1606 Caravaggio napisał pięć obrazów ołtarzowych dla kościołów rzymskich. Trzy z nich zostały odrzucone przez klientów z powodu „nieprzyzwoitości”: „Św. Mateusz i Anioł”, „Wniebowzięcie Marii” i „Madonna i Wąż”. Ostatni obraz zajął jego miejsce w katedrze św. Piotra na dwa dni, po czym został usunięty.

Przedstawiciele kościoła uważali za nieprzyzwoite przedstawianie nagiego Chrystusa na czele, co więcej, w wieku znacznie starszym niż to, co zostało określone przez tradycję. Dwa obrazy o bardziej szczęśliwym losie – „Pogrzeb Chrystusa”, 1602-04 i „Madonna Loreto”, 1604-05.

Drugie płótno wywołało jednak kontrowersje. D. Balione napisał o nim: „Pielgrzymi – człowiek o brudnych stopach i kobieta w niechlujnej czapce – hałasowali, ponieważ wielu postrzegało ich jako obrazę tak wysublimowanego płótna”. To nie przeszkodziło „Madonna Loreto” stać się jednym z najbardziej znanych dzieł Caravaggio.

anowi

Madonna del Rosario – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz włoskiego artysty Caravaggia Madonna del Rosario jest również szeroko znany pod inną nazwą Madonna z Różańca. Rozmiar obrazu to 365 x 250 cm, olej na płótnie. Oryginalny obraz Caravaggia był przeznaczony na ołtarz kościoła San Domenico w Neapolu, ale potem został wystawiony na sprzedaż.

W obrazach ołtarzowych „Madonna del Rosario”, a także „Męczeństwie apostoła Piotra” i „Nawróceniu Saula” Caravaggio znajduje delikatną równowagę między dramatycznym patosem a wyzywającymi naturalistycznymi szczegółami.

Z listu młodego Piotra Pawła Rubensa do księcia Mantuansky’ego z 15 września 1607 r. Z Neapolu. „… Widziałem również coś wspaniałego stworzonego przez Caravaggia, które jest tu wykonywane i jest teraz na sprzedaż… To są dwa najpiękniejsze obrazy Michelangelo da Caravaggio, jedna z nich to Madonna del Rosario, i jest wykonywana jako obraz ołtarzowy. rozmiary z półcyframi – „Judith zabija Holofernesa” … „Od obrazu do obrazu rośnie tragiczna siła obrazów Caravaggia.

W „Pozycji w grobie” na głębokim ciemnym tle, grupa ludzi blisko Chrystusa wyróżnia się jasnym światłem, opuszczając ciało w grób. Są nieuprzejmi i powściągliwi w swoich uczuciach, ale ruch każdego jest naznaczony szczególną koncentracją. I tylko dłonie Marii, wzniesione w żałosnym pędzie rozpaczy, wywoływały ciężki żal pozostałych postaci, kontrastując z miażdżącym ciężarem martwego ciała Chrystusa. Nagrobek, na skraju którego zatrzymują się ciała niosące ciało, podkreśla statuaryczność, solidność całej grupy, porównywany do osobliwego pomnika. Widok z dołu wzmacnia wrażenie majestatu.

anowi

Madonna z wężem – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz włoskiego malarza Caravaggia Madonna ze Snake, we Włoszech, lepiej znany jako Madonna Palafregniri. Wielkość obrazu to 292 x 211 cm, olej na płótnie. Na swoim obrazie artystka przedstawiła słynną apokryficzną opowieść o wężu, Najświętszej Matce Boga i Synu Bożym.

W późniejszych utworach Caravaggia dramat dramaturgii świata zostaje wzmocniony, a jednocześnie przejawia się jeszcze większy stopień monumentalizacji. Jedność i intensywność akcji, nastrój, kompletność i wyjątkowość konstrukcji kompozycyjnych, niesamowita moc modelowania światłocieniowego mówią im o naturze prawdziwych scen pełnych wielkich uczuć i myśli.

Autonomia i niezależność Caravaggia od poprzedniej tradycji artystycznej była oczywiście nieco przesadzona przez jego współczesnych, ale nowość rozwiązań malarskich i oryginalność dzieła artysty były rzeczywiście rewolucyjne w sztuce wizualnej i życiu kulturalnym Rzymu na przełomie XVI i XVII wieku.

anowi

Dziewczyna z lutnią – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Model był obsługiwany przez młodą rzymską kobietę, przypadkowego przyjaciela Caravaggia, jego anioła stróża przez tydzień lub miesiąc.

Kręcone, czarne włosy, słodka, pół-przystojna twarz, cienkie palce przechodzą przez struny lutni. Cały pokój jest zanurzony w ciemności, tylko postać dziewczyny jest jasno oświetlona – to ulubione przyjęcie Caravaggia. Nawiasem mówiąc, niektórzy historycy sztuki uważają, że wciąż był to młody człowiek. Jednak obraz jest pełen poezji, muzyki, miłości.

anowi

Dawid z głową Goliata – Michelangelo Merisi da Caravaggio

„Dawid z głową Goliata” – zdjęcie odważnego Caravaggia.
Jest to znaczący obraz, demonstrujący wiele paradygmatów sztuki. Współcześni, w połowie XVII wieku, stwierdzili, że na zdjęciu zarówno przedstawione głowy, jak i Dawid i olbrzymi Goliat, są autoportretami różnych etapów życia artysty.
Jednak tylko nieliczni historycy sztuki zauważyli cechy Caravaggia po obu stronach. Istnieją spory dotyczące obecności modelu Goliath. Michelangelo Buonarotti, imiennik Caravaggia, uciekał się do przedstawienia swojej twarzy jako ofiary. Jego twarz jest odciskana na skórze Bartłomieja. Rembrandt próbował osiągnąć ten sam artyzm w ruchu, jak Caravaggio, w autoportrecie z martwym napojem.

W utworach o tej samej nazwie, wykonanych wcześniej przez Caravaggio, David został wykorzystany jako model z ulicy jako model. Prawdopodobnie w tej pracy pogląd, że David – autoportret artysty jest błędny.

W rękach Dawida, zwykłe ostrze, które nigdy nie służyło jako broń. Przed bitwą z Goliatem porzucił zbroję i broń, używając ostrza dopiero po bitwie, by odciąć przegranego. Caravaggio mógł zobrazować ciężki miecz, ale bohater staje się elegancki i chudy jak sztylet. Umieszczenie miecza oznacza wzniesionego fallusa. Michelangelo, Tycjan i inni artyści często stosowali takie seksualne akcenty w swoich pracach. Faktem jest, że w historii sztuki kwestie płci, malarstwa i architektury były ze sobą ściśle powiązane. Ciało i jego funkcje ujawniły, jak wierzono, mądrość Boskiego planu.

Tytułowa postać wyłania się z głębokiego mroku i staje w ostrym świetle, w prawej ręce trzyma nagi miecz, na którym widoczna jest inskrypcja "H-AS OS", stanowiącą skrót łacińskiego przysłowia Humilitas occidit superbiam (Pokora zabija dumę).

Jego melancholijne i kontemplacyjne spojrzenie kontrastuje z marszczącymi brwiami. Dlaczego Dawid wygląda tak rozważnie w tak okropnej scenie? Marszczyć brwi, oczywiście, wskazuje na głęboką myśl. Melancholiczka graniczy z litością dla pokonanych. David, z całym wyrazem wyrażanych emocji, wygląda na bardziej przegranego, mimo oczywistej przewagi. Ogólna atmosfera obrazu odzwierciedla ciemność, strach i smutek. Obecnie obrazy znajdują się w Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu. Tylko wczesny „Dawid i Goliat” jest przechowywany w Muzeum Prado.

David i Goliath – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz włoskiego malarza Caravaggia „Dawid i Goliat”. Wielkość obrazu to 110 x 91 cm, olej na płótnie. Zdjęcia klientów to kardynał Scipione Borghese. Według Biblii Dawid i Goliat byli znanymi starożytnymi bohaterami; jeden przyszły król judzki, inny olbrzym filistyński, którego imię zostało uwiecznione w biblijnej opowieści o sztukach walki Goliata z Dawidem.

Pochodzący z Gat, Goliat należał do pozostałości starożytnego gigantycznego plemienia Rephaim. Podczas wojny Filistyńczyków z Izraelitami za panowania Saula, przerażał armię izraelską. Tylko Dawid, który przyszedł do obozu Żydów, miał odwagę wypowiedzieć się przeciwko temu strasznemu wrogowi, którego uderzył kamieniem z procy swego pasterza. Zgodnie z biblijnym świadectwem, Goliat był wzrostem o „sześć łokci i rozpiętość”, czyli ponad cztery i pół metra.

Starożytni pisarze wspominają ludzi o niemal takim samym gigantycznym wzroście. Uzbrojenie Goliata opisane jest szczegółowo w Biblii. Ubrany był w wojskową zbroję od stóp do głów: miał na głowie miedziany hełm, a jego ciało było ubrane w łupkową zbroję, więc jego waga wynosiła około 5 000 sykli miedzi lub więcej niż 81 kilogramów, a jeden koniec jego żelaznej włóczni ważył 600 sikley, czyli prawie 10 funtów. Miecz Goliata był następnie przechowywany w tabernakulum jako zabytek historyczny.

anowi

Zwycięzca Amorka – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Michelangelo da Caravaggio stał się innowatorem w sztuce, który podważył zasady późnego manieryzmu i pojawił się w tym czasie akademizmu.

Twórcze poszukiwania artysty, nowy styl malarski, specjalna interpretacja natury, zyskały wielu zwolenników, co doprowadziło do powstania specjalnego kierunku w sztuce europejskiej XVII wieku. – „Caravagism”. Namiętna natura Caravaggio nie podporządkował się ustalonym normom w sztuce i życiu. Studiował w Mediolanie, w latach 90. XVI wieku trafił do Rzymu.

W 1606 roku Caravaggio zabił swojego przeciwnika w pojedynku i został zmuszony do opuszczenia Rzymu. W 1607 roku przeniósł się na Maltę, gdzie zderzył się z potężnym szlachcicem, trafił do więzienia, ale zdołał uciec. Po tym nastąpiło błądzenie, nękanie przez wynajętych zabójców, zranienie. Odzyskując, Caravaggio pojechał do Rzymu, ale został aresztowany przez funkcjonariuszy celnych. Uwolniony, szedł dalej, ale ciężko zachorował na gorączkę i zmarł. Miał 37 lat.

Twórczość artysty w zasadzie sięga sztuki północnych Włoch, ale Caravaggio posunął się dalej niż jego poprzednicy. Jego bohaterowie mają zmysłowe piękno, ich wygląd jest naturalny, promieniują witalnością, umiejętnością cieszenia się życiem. Mistrz zatwierdził w swoich pracach artystyczną wartość wewnętrzną prawdziwej natury. Inne słynne dzieła: „Wróżbiarstwo”. Ok 1594. Luwr, Paryż; „Luteist”. 1595. Ermitaż, Petersburg.

anowi

Biczowanie Chrystusa – Michelangelo Merisi da Caravaggio

„Biczowanie Chrystusa” to obraz włoskiego malarza barokowego Michelangelo Merisi da Caravaggio, który obecnie znajduje się w Muzeum Narodowym w Neapolu.

Uważa się, że został namalowany w 1607 roku, prawdopodobnie został przerobiony przez artystę w 1610 roku.
Nie mylić z „Chrystusem w kolumnie”, namalowanym przez tego samego artystę w 1607 roku.

anowi

Święta Katarzyna z Aleksandrii – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Malarstwo włoskiego malarza Caravaggia „Św. Katarzyny Aleksandryjskiej”. Wielkość obrazu to 173 x 133 cm, olej na płótnie. Ten religijny obraz został stworzony przez artystę na zlecenie kard. Francesco Maria del Monte.

Great Martyr St. Catherine pochodzi z Aleksandrii, a jej męczeńska śmierć została przypisana do 307 roku ne pod wodzą Maximina. Narracje o jej pamięci i jej relikwiach zostały po raz pierwszy wspomniane w VII wieku naszej ery, kiedy relikwie świętego zostały odkryte przez egipskich chrześcijan i przeniesione do klasztoru na górze Synaj. Klasztor ten przyciągał wielu pielgrzymów, a kult świętego rozprzestrzenił się najpierw w kościele prawosławnym, a następnie przeniósł się do rzymskiej kurii, gdzie wiele hymnów i rymowanek poświęconych było jej przez katolików.

Na Synaju utworzono Zakon Rycerzy św. Katarzyny Aleksandryjskiej, w celu ochrony pielgrzymów przybyłych w celu oddania czci jej relikwiom. Wspomnienie św. Katarzyny Aleksandryjskiej zostało uhonorowane 24 listopada. W krajach Europy Zachodniej i w Kościele katolickim św. Katarzyna z Aleksandrii, znana ze swojej stypendium i talentów, jest uważana za patronkę studenta. Ze zdjęć artystycznych św. Katarzyny Aleksandryjskiej malarstwo Correggio uważane jest za najlepsze dzieło.

anowi

Błogość świętego Franciszka – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz „Błogość świętego Franciszka” włoskiego artysty Merisi da Caravaggio znany jest także pod inną nazwą „Ekstaza świętego Franciszka”. Wielkość obrazu to 92,5 x 128 cm, olej na płótnie. W średniowieczu kontynuowano proces adaptacji wiedzy naukowej i modelu świeckiej edukacji do chrześcijaństwa, która rozpoczęła się w starożytności.

Najważniejszym rezultatem tego procesu było stworzenie obrazu świata łączącego terminologię i wiele postanowień arystotelesowskiej metafizyki z biblijną doktryną o stworzeniu świata. Podobny proces adaptacji miał miejsce w kulturze oddolnej, gdzie chrześcijańska służba religijna weszła w kontakt z popularnymi wierzeniami.

Jednym z najbardziej zauważalnych rezultatów tego kontaktu był kult świętych rozsianych po całej Europie. Jednak zarówno w wysokiej, jak i niskiej kulturze proces ten był obarczony znacznymi trudnościami.

Przykładem jest potępienie przez kościół tzw. Paryskich Averroistes – filozoficznego nurtu, który uznaje arystotelesowską ideę wieczności świata, krucjaty przeciwko heretyckim naukom katarów, waldensów i innych.

Od 1207 roku podporządkował swe życie służeniu duchowemu dziedzictwu Jezusa Chrystusa, stając się kaznodzieją. Wkrótce miał naśladowców we Włoszech i prawie we wszystkich krajach europejskich, które zorganizowały się we franciszkańskim bractwie. W 1228 r. Kanonizowano Franciszka z Asyżu. Historie, legendy o nim gromadzone są w poetyckiej anonimowej kolekcji z okresu dojrzałego średniowiecza „Kwiaty św. Franciszka z Asyżu”.

anowi

Medusa Gorgona – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Malarstwo włoskiego malarza Caravaggia „Medusa Gorgon”. Wielkość obrazu to 60 x 56 cm, płótno naciągnięte na tarczę, olej. Obraz został zamówiony przez artystę kard. Francesco Marię del Monte, który chciał przekazać go w prezencie Ferdinandowi, Wielkiemu Księciu Toskanii.

Gorgon, w mitologii greckiej, kobiece potwory. Homer w Iliadzie mówi, że głowa Gorgon jest pod patronatem Zeusa, a w Odysei Gorgony są przedstawiane jako potwory podziemnego świata Hadesu. Zarówno Homer jak i Eurypides, zgodnie z historią, o której Gorgon narodził się z ziemi i zabity przez boginię Atenę, mówimy o jednym Gorgonie; Tymczasem Hezjod ma ich trzech, mieszkających za oceanem na zachodzie. Do późniejszych pisarzy należy obecność gorgona w Libii i sąsiednich krajach afrykańskich.

Gorgony wyglądają jak skrzydlate stworzenia o nieproporcjonalnie dużej głowie, wysuniętym języku, szczerząc zęby i często z wężami na głowie lub ciele. Spośród nich najbardziej przerażająca była Meduza, która jest najczęściej nazywana Gorgonem. Ona sama była śmiertelna, dlatego Perseusz mógł odciąć jej głowę. Z jej krwi, zapłodnionej przez Posejdona, narodził się skrzydlaty koń Pegasus. Głowa Meduzy skamieniał wszystkich, którzy na nią patrzyli, lub dotknęli jej.

Sztuka piękna przez długi czas przedstawiała ją w odrażającej formie, ale później, po Pindarze, w którym była reprezentowana piękna, artyści zaczęli przedstawiać ją piękną, choć przerażającą, zwykle ze skrzydłami nad skroniami i wężami we włosach. Zewnętrznie, straszna szczelina, przedstawiona przez artystów w późnym średniowieczu i renesansie, została stopniowo zastąpiona obrazami straszliwej ekspresji pięknej twarzy. Najlepszy obraz przedstawiający Medusa Gorgona to dzieło Michała Anioła Merisi da Caravaggio.

anowi

Saul’s Appeal – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Od września 1600 do listopada 1601 roku Caravaggio namalował dwa obrazy do kaplicy kościoła Santa Maria del Popolo. To jedna z nich. Obrazy Piotra i Pawła często towarzyszą sobie nawzajem, ponieważ to właśnie ci apostołowie są uważani za założycieli Kościoła chrześcijańskiego. Charakterystyczną cechą jest to, że obie postacie przedstawione na płótnach postaci apostolskich nie wydają się pasować do przestrzeni ograniczonej ramą obrazu.

Św. Paweł był z początku gorliwy, prześladowca chrześcijan, ale podczas swojej podróży do Damaszku doświadczył spotkania z Chrystusem. Z nieba zaświeciło oślepiające światło i rozległ się głos, pytając: „Saulu, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” Chociaż sama Biblia nie wskazuje, w jaki sposób Saul podróżował, tradycja nakazała, aby był przedstawiany jako upadły na widok boskiej manifestacji ze swojego konia. Malarze często używali tej fabuły przed Caravaggio, ale nigdy wcześniej nie wydawali się tak realistyczni i dramatyczni.

W pobliżu Pawła leży miecz, tradycyjnie przedstawiany jako symbol – jako narzędzie prześladowania chrześcijan. Jednak tutaj jest to powszechnie znana broń Caravaggia w jego życiu pełnym niebezpieczeństw. Mocne kaszę konia zajmują całą górę obrazu. Było to dość rewolucyjne przyjęcie w tym czasie – postacie biblijne zazwyczaj dominowały na płótnach religijnych współczesnych i poprzedników Caravaggia. Skąpe czoło i rzadkie włosy na głowie pana młodego, próbujące utrzymać konia, a także brzydkie, obciążone nogi, są zawarte w zbiorze szczegółów, których Caravaggio często używa do stworzenia wizerunku zwykłego człowieka.

anowi

Idealna głowa – Michelangelo Buonarroti

Rysunki prezentowe można uznać za niezależny gatunek sztuki. Różnią się od zwykłych rysunków i etiud w bardziej szczegółowym opracowaniu i kompletności. Ten typ rysunku pojawił się we Włoszech na początku XV wieku. Najwcześniejsze tego rodzaju rysunki zostały wykonane w około 1500 przez Leonarda da Vinci. W latach trzydziestych XX wieku Michelangelo stworzył serię podobnych rysunków. Obejmuje to w szczególności „Sen ludzkiego życia”, ok. 1533.

Niektóre rysunki Michała Anioła oddały je swoim młodym przyjaciołom – wśród nich wyróżniliśmy przystojnego arystokratę Tommaso Cavalieri, którego artystka spotkała w 1532 roku. Aby zaznaczyć I, zauważamy, że Michał Anioł był homoseksualistą. Jego rysunki prezentów są wykonane na mitologicznych działkach lub są wspaniałymi portretami – takimi jak na przykład Idealna głowa. Później Michelangelo ucieleśniał rysunki prezentów i przedmioty religijne.

anowi

Chrystus w kolumnie – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Według biografa sztuki mistrza – Jana Pietro Bellori, dzieło to zostało zamówione przez rodzinę di Franco dla kaplicy św. Dominika Maggiore.

Ta rodzina jest związana z klientami Siedmiu aktów miłosierdzia, które Caravaggio napisał również dla kościoła, wszystkie w tym samym 1607 roku.

anowi

Nagrobek autorstwa Michała Anioła Merisi da Caravaggio

Dowiadujemy się o życiu większości artystów i innych znanych osobistości z notatek i książek pisanych przez współczesnych, historyków i przyjaciół. W przypadku Michała Anioła z Caravaggio otrzymujemy tę wiedzę głównie z raportów policyjnych. Z nich łatwo zrozumieć, że artysta miał złożony charakter. Ten sam agresywny Caravaggio może być okrutny i został aresztowany za atak. Oprócz udziału w krwawych walkach policyjne archiwa mają zapisy o nielegalnym posiadaniu broni. W końcu malarz popełnił morderstwo i kilka lat spędził uciekając przed prawem.

Po przeniesieniu Krzyża na Golgotę i ukrzyżowanie, niektórzy naśladowcy Chrystusa zdejmują ciało z krzyża i umieszczają je w trumnie.

Jedną z pierwszych rzeczy, które można zobaczyć w stylu Caravaggio, jest śmiertelna ciemność. To jest tak zwany mroczny styl. Artystka próbowała stworzyć scenę, której wydarzenia rozgrywają się w nocy, figury jakby rozświetlone ogromnym reflektorem, co odbija się w innych obrazach.

Obraz dosłownie nie ma tła. Tylko ciemność. Nie ma żadnych kreacji architektonicznych, żadnego krajobrazu, w wyniku czego widz skupia się na postaciach pierwszoplanowych. Efekty świetlne działają na dramat, widzimy bardzo wyraziste kontrasty światła i ciemności. Innymi słowy, ciemne cienie znajdują się w bliskiej odległości od obszaru jasnego oświetlenia, bez płynnego przejścia.

Wszystkie postacie są tak blisko jak to możliwe. Spójrzcie na ciało Chrystusa, dosłownie czujemy, że może nas dotknąć. Występ grobowca jest skrócony, wydaje się, że wchodzi on w naszą „przestrzeń”. Podobny efekt można zaobserwować na łokciu należącym do postaci trzymającej nogi Jezusa. Jedną z cech sztuki baroku jest cienka linia między naszym światem a obrazem, uzyskana za pomocą określonych kątów i gry światła.

anowi

Judith zabija Holofernesa – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz włoskiego artysty Caravaggia „Judith, zabijając Holofernesa”. Wielkość obrazu to 145 x 195 cm, olej na płótnie. Dzieło malarza przedstawia słynną historię czasów Starego Testamentu z niekanonicznej „Księgi Judyty”. Judejskie piękno, wdowa Judith, uwiodła dowódcę babilońskiego króla Nabuchodonozora Olofern, który oblegał miasto wraz z wojskiem żydowskim miastem Vetilua.

Przyciągnąwszy Holofernesa z miłości do jej domu, Judyta, z pomocą służącej, zabiła dowódcę, odcięła głowę Holofernesa i wysłała ją do obozu wojsk wroga. Żydzi wykorzystali zamieszanie w obozie wroga i rozgromili wojska króla Nabuchodonozora.

anowi

Siedem czynów miłosierdzia – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz „Siedem czynów miłosierdzia” jest również znany jako „7 aktów miłosierdzia”. Około 1607 roku została przedstawiona w oleju przez Caravaggia, włoskiego realistę i wpływowego artystę barokowego.

Historia siedmiu aktów pochodzi z Ewangelii Mateusza. W wierze katolickiej są one ucieleśnione w formie zestawu pewnych współczujących aktów mających na celu pomoc materialną potrzebującym.

Na podstawie 25. rozdziału Ewangelii powstały następujące akty:

Pogrzeb zmarłych. W tle dwóch mężczyzn nosi martwego mężczyznę. Odwiedź więźniów, nakarm głodnych. Caravaggio łączy dwa akty na jednej działce. Po prawej kobieta odwiedza mężczyznę w więzieniu i karmi go piersią. Schowaj bezdomnych. Pielgrzym prosi o schronienie karczmarza. Ubrać ubogich. Święty Martin rozdarł swój płaszcz na pół i podarował go naga żebrakowi na pierwszym planie. Przesyła nas do popularnej legendy z tym świętym. Odwiedź chorych. Akt ten jest reprezentowany przez spotkanie kalekiego żebraka i Saint-Martina. Uspokój swoje pragnienie. Samson pije wodę ze szczęki osła.

Amerykański historyk sztuki John Spike zauważa, że anioł w centrum inspiruje ludzkość do litości. Wybór Samsona jako postaci, odzwierciedlający zaspokojenie pragnienia, jest tak osobliwy, że wywołuje szok. Według jednego z wątków Starego Testamentu, Samson, używając znalezionej szczęki osła, zabrał życie tysiącom Filistynów. Wtedy, gdy Samson był w niebezpieczeństwie umierania z pragnienia, Bóg posłał mu wodę. Biorąc to pod uwagę, trudno jest wyobrazić sobie taką postać w obrazie miłosierdzia.

anowi

Kolacja w Emmaus – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Kolacja w Emmaus” to popularna historia w sztuce chrześcijańskiej. Opiera się na epizodzie, o którym mowa w Ewangelii Łukasza.

Po ukrzyżowaniu Chrystusa dwóch jego apostołów zaprosiło obcego, którego właśnie spotkali, aby z nimi spożyć obiad. Podczas posiłku nieznajomy pobłogosławił wszystkich i złamał chleb. W tym momencie apostołowie zrozumieli, że ich gościem był rzeczywiście zmartwychwstały Jezus. Jest to krótki moment tego wglądu, który przedstawia Caravaggio.

Dla kogo artysta namalował obraz jest nieznany, można tylko twierdzić, że został on stworzony w Rzymie, w 1602 roku, w trakcie rekonstrukcji.

Okres ten charakteryzował się potrzebą Kościoła, aby przekazywać swoje idee i przekazy bezpośrednio do wierzących, w tym poprzez starannie dobrane prace dotyczące tematów religijnych. Aby przestrzegać tej dyrektywy, mistrzowie czasu musieli być jak najbardziej realistyczni. Tak więc styl Caravaggia miał być specjalnie zaprojektowany do tworzenia dzieł sztuki na tematy biblijne, które odpowiadały zadaniom ustalonym przez władze duchowne.

Przeniesienie głębokiego dramatu obrazu to użycie światłocienia. Podobnie jak w wielu innych pracach Caravaggia, można zaobserwować przewagę odcieni ciemnobrązowych, w zamkniętym pomieszczeniu używa się jasnego światła, opadającego pionowo na przedstawionych ludzi, tworząc w ten sposób silny kontrast z zaciemnionymi obszarami.

W przeciwieństwie do wielu ówczesnych obrazów, które opierały się na linearnej perspektywie, Caravaggio próbuje wymazać granice między obrazem a widzem, przestrzenią obrazu – i rzeczywistą przestrzenią. Stwarza wrażenie, że autor nie chce, aby jego postacie istniały tylko w obrębie płótna. Figury na płótnie są skierowane do przodu, w kierunku widza, a ściana za nimi wydaje się być przesunięta o kilka metrów.

Wydaje się, że wyciągnięta ręka apostoła po prawej stronie od środka dotyka płótna, na którym maluje się obraz. Łokieć sekundy wygląda tak, jakby naprawdę pokonał granicę między przestrzenią obrazu a rzeczywistością. Kosz owoców, niewiarygodne stojące na krawędzi stołu, stwarza wrażenie, że może on przewrócić najmniejszy ruch. Włączenie pokazane w realnej przestrzeni przyczynia się do braku seksu na zdjęciu.

Dla takich złudzeń optycznych w dziełach Caravaggio, nowa religijna atmosfera w Rzymie była idealnie dopasowana. Tak więc św. Ignacy z Loyoli w swoich ćwiczeniach duchowych zachęcał wierzących do używania wszystkich pięciu zmysłów, rozważając dzieła chrześcijańskie, aby nie tylko zrozumieć fabułę na płótnie, ale także próbować fizycznie zaprezentować się w przedstawionej scenie.

Podobnie jak „Św. Mateusz”, krytykowano także obraz „Kolacja w Emmaus”. Wielu było zdezorientowanych wiejskim wyglądem apostołów i Chrystusa, którzy – w przeciwieństwie do kanonów – byli przedstawiani bez brody.

„Brak przyzwoitości” – najczęstsza krytyka Caravaggia. Niechęć współczesnych spowodowała, że Caravaggio pragnął ukazać apostołów w nienaruszonej formie – brudnej, rozdartej, nieporządnej.

Komentarze przywoływały także owoce na stole: winogrona, figi i granaty. To jesienne owoce, a na wiosnę ukrzyżowanie i zmartwychwstanie Chrystusa. Ale wybór tych owoców można wyjaśnić, jeśli weźmiemy pod uwagę ich symboliczną wartość. Zepsute jabłko jest symbolem pokusy i upadku, winogrona symbolizują ofiarę Chrystusa. Również rozpoznawalnym symbolem ciała Jezusa w chrześcijańskiej symbolice jest chleb.

anowi

Święty Mateusz i Anioł – Michelangelo Merisi da Caravaggio

W lutym 1602 r. Caravaggio otrzymał zamówienie na obraz „Św. Mateusza i anioła”, który miał się odbyć między dwoma wcześniejszymi obrazami w ołtarzu kaplicy Contarelli. Jego spisek wiąże się z pojawieniem się anioła u Mateusza, który zainspirował go do napisania jednej z Ewangelii. Idąc za jego realizmem, Caravaggio przedstawił anioła z bezpośrednią ręką Mateusza na pergaminie – podczas gdy sam ewangelista przypomina osobę, która nie umie czytać. Ta wersja obrazu została odrzucona przez kościół, ponieważ obraz został uznany za nieprzyzwoity – przede wszystkim z powodu „narażonych świętych nóg” obrażonych na wszystkich.

Caravaggio natychmiast utworzył bardziej tradycyjną wersję. Wariant ten uznano za właściwy i nadal zdobi ołtarz kaplicy Contratalli. Odrzucone płótno zakupił inny patron Caravaggio, markiz Vincenzo Giustiniani. Podczas II wojny światowej zmarł w Niemczech

anowi

Odpocznij w locie do Egiptu – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Caravaggio jest wybitnym przedstawicielem włoskiej kultury późnego renesansu okresu „seichento”. Główną cechą sztuki tego okresu jest dążenie artystów do zbliżenia się do rzeczywistości. Artysta urodził się w pobliżu Bergamo, studiował w Mediolanie u malarza Simone Peretza, ale uważał się za zwolennika Tycjana.

Dwudziestoletni chłopcy Caravaggio przeprowadzili się do Rzymu, gdzie pozostał do 1606 roku, kiedy po przypadkowym zabiciu młodego człowieka w walce uciekł do Neapolu, a następnie na Maltę i na Sycylię. Zmarł podczas powrotu do Rzymu po otrzymaniu przebaczenia w imieniu Papieża Rzymu.

Jeden z jego pierwszych obrazów, „Spoczywaj na drodze do Egiptu”, przedstawia scenę z Pisma Świętego na tle zwykłego krajobrazu, jakby chciał powiedzieć, że nie ma różnicy między uczuciami realnego i boskiego. Ryciny są umieszczane bardzo prosto, bez żadnego kompozycyjnego wyrafinowania i znaczenia. Nie idealizuje obrazów. Jego Madonna jest zmęczona i śpiąca. Józef, stary i niezręczny wieśniak, siada na worku. U jego stóp leży tkana butelka wina, w pobliżu stoi osioł, a tylko piękna postać młodego anioła w śnieżnobiałym welonie zamienia rzeczywistość w poetycką rzeczywistość, idyllę.

Obraz jest również pozbawiony przestrzennych sztuczek: bliskie obiekty na pierwszym planie – kamienie i trawa – są zapisywane w najdrobniejszych szczegółach, a odległe obiekty są połączone mgiełką światła i powietrza. Harmonia i jedność przekazywane i kolor. Centralna jasna plama wdzięcznego ciała anioła wygląda jeszcze jaśniej pośród jasnego zielonego, jasnobrązowego i srebrnego odcienia. Poezja, mówi Caravaggio, nie jest fantazją, ale wyrazem wewnętrznego życia danej osoby. Nie wznosi się ponad rzeczywistość, ale jest w niej.

Tematy historyczne poświęcone są obrazom Kaplicy Cantarelli w kościele San Luigi dei Francesi. Obraz „Święty Mateusz z aniołem” został napisany na ołtarzu, ale został odrzucony przez duchownych jako zbyt realistyczny. Jest zbudowany na kontrastach: proporcji światła i cienia, starego apostoła i młodego anioła, wielkich, zaplamionych ziemią stóp na pierwszym planie i świetlistych skrzydeł aniołów w głębinach.

anowi

Korona z koroną cierniową – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Malarstwo włoskiego artysty Caravaggia „The Crowning with Thorns”. Wielkość obrazu to 127 x 165,5 cm, olej na płótnie. Zaskakująca konkretność i materialność form wyróżnia się niestandardowymi pracami religijnymi artysty, które przyniosły mu skandaliczną sławę niezwykłą witalnością i demokracją.

Odważnie interpretuje religijne obrazy Caravaggia, bez obawy przed chamstwem i ostrością, mówiąc im o cechach podobieństwa do zwykłych ludzi. Malarz znajduje swoich bohaterów wśród rybaków, rzemieślników, żołnierzy – ludzi solidnych, obdarzonych siłą charakteru.

Dzięki ostrym kontrastom światła i cienia wzmacnia potężne, niemal plastyczne modelowanie form, przybliżając figurę do pierwszego planu obrazu, ukazując je pod złożonymi kątami, podkreślając ich znaczenie i monumentalność. Ten odbiór artysty nadaje monumentalności i znaczenia nie tylko obrazom codziennego życia Caravaggia, ale także religijnym scenom, takim jak na przykład „Koronacja z cierni”, „Wniebowzięcie Matki Bożej”, „Nawrócenie Saula” itp.

anowi

Powołanie Apostoła Mateusza – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Jeden z najlepszych malarzy wszechczasów, Caravaggio, znany jest z prac w realistycznym stylu barokowym. Pomimo swojej lekkomyślnej postaci był wpływowym XVII-wiecznym włoskim artystą, który tworzył zakrojone na wielką skalę dzieła religijne w Rzymie i Neapolu. Pod koniec XVI wieku Caravaggio przeniósł się do Rzymu, gdzie szybko znalazł sobie patronów, z których jednym był Francesco del Monte, który pomógł mistrzowi w zdobyciu pierwszego dużego projektu – zdobiąc ściany boczne kaplicy w San Luigi.

W skład tego dzieła wchodziło powołanie Apostoła Mateusza, a także Inspiracje i Męczeństwo św. Mateusza. Prace te odniosły sukces, a kolejne prace przyczyniły się do ukształtowania reputacji mistrza, czyniąc go jednym z najlepszych twórców religijnych płótna w Rzymie, a także tworząc wielu naśladowców i naśladowców. Pomimo unikalnego stylu i realizmu w pracach, niektórzy konserwatywni duchowni uważali wiele obrazów za wulgarne, pomimo ich popytu.

Sufit kaplicy został namalowany przez Giuseppe Chezari, jednak ze względu na zatrudnienie nie był w stanie dokończyć pracy nad całym kościołem. Następnie kardynał Del Monte interweniował, zapewniając Caravaggio z pracy.

„Wołanie Mateusza” przedstawia moment, w którym Jezus Chrystus inspiruje Mateusza, aby podążał za Panem i stał się apostołem. Ta scena ilustruje fragment z Ewangelii Mateusza. Po wezwaniu do „pójdź za mną”, Mateusz spełnia prośbę. Chrystus wskazuje na Lewiego, poborcę podatkowego, który wielokrotnie pojawia się w pracach tego kościoła. Zdezorientowany i niepewny, Mateusz, widząc, że Chrystus wskazuje na niego, odpowiada gestem, jakby pytając: „Ja?”. Promienie światła oświetlające dwoje młodych ludzi tworzą wizualny kontrast pomiędzy reakcjami tych postaci, ukazując skrajne formy możliwych zachowań w tej samej sytuacji.

Dramat sceny tkwi w uchwyconym momencie, gdy obecne postacie są w szoku, a sam Matthew jest niezdecydowany i całkowicie zdezorientowany, w przeciwieństwie do Chrystusa, który doświadcza monumentalnej pewności. Autor zapożycza prostą estetykę z wczesnego malarstwa rodzajowego, więc obraz ma wiele wspólnego z wróżbitą i Shulerami, w których wydarzenia odbywają się także w tawernie.

anowi

Ukrzyżowanie Świętego Piotra – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Caravaggio jest uważany za jednego z najlepszych mistrzów w historii, jest ponadto najbardziej znanym przedstawicielem stylu barokowego, zastępując manieryzm i rewolucjonizując religijne malarstwo Rzymu, a następnie Neapol. Pomimo, że artysta był odrażającym człowiekiem, którego unikało wielu współczesnych, jest jednym z najbardziej wpływowych włoskich malarzy baroku w XVII wieku.

Pierwsze główne dzieła Michała Anioła stały się religijnymi obrazami dla kościoła San Luigi, którego mistrz został nakreślony w 1599 roku. W 1601 r. Dla kościoła Santa Maria del Popolo powstają prace „Odwrócenie drogi do Damaszku” i „Ukrzyżowanie Świętego Piotra”. Łącznie cztery arcydzieła sprawiają, że Caravaggio jest autorytatywnym i wpływowym malarzem w Rzymie.

Niektóre autorytety kościelne postrzegały te i kolejne dzieła jako wulgarne i bezbożne. „Wniebowzięcie Dziewicy”, na przykład, odmówiło przyjęcia, ze względu na brzydkie pojawienie się Najświętszej Maryi Panny.

Krucyfiks Piotra wisi przed „Ścieżką do Damaszku” swojej siostry. Święty Piotr i Paweł są blisko ze sobą spokrewnieni, będąc jednym z założycieli Kościoła chrześcijańskiego. W ołtarzu, pomiędzy tymi dwoma obrazami, zawieszony jest ołtarz Najświętszej Maryi Panny autorstwa Annibale Carracciego. Kopuła kaplicy jest ozdobiona freskami zaprojektowanymi przez Caravaggia, ale wykonanymi przez jednego ze swoich uczniów.

Obraz przedstawia męczeństwo św. Piotra. Warto zauważyć, że Piotr nalegał na ukrzyżowanie od dołu, aby nie „naśladować” Jezusa Chrystusa.

Podobnie jak w wielu innych pracach, Caravaggio pozbawia obraz wszystkich niepotrzebnych szczegółów i tworzy raczej ciemne tło, skupiając całą uwagę na postaci Piotra. Ponadto warto zwrócić uwagę na wyjątkowy realizm i naturalność postaci. Uważa się, że mistrz osiągnął ten efekt ze względu na obserwację zwykłych ludzi na ulicy, a nie na sponiewieranych kątach i postawach modeli w studio. Słynne użycie światłocienia daje dane liczbowe. Jest to użycie silnych kontrastów światła, które jest jednym z wyróżniających elementów stylu Caravaggism. Ta metoda pozwala autorowi stworzyć bardziej dramatyczne płótno.

Wygląd trzech Rzymian w średnim wieku nie jest skierowany do widza. Zbrodnia ta wywiera na nie presję. Całe starsze ciało Piotra wciąż jest dość muskularne.

Obraz oparty jest na mnogości ukośnych linii utworzonych przez drewniany krzyż, z liną, na której się wznosi, z ramionami i nogami dolnej figury. Kolory są wyciszone, jak przystało na takie morderstwo. Straszną cechą obrazu jest fakt, że ciało Piotra nie zostało zabite. Po krótkim czasie będzie on wisiał głową do góry w oczekiwaniu na śmierć bez przemocy.

anowi

Śmierć Maryi – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz „Śmierć Maryi” – jedno z ostatnich dzieł artysty. Podobno pod wpływem malarstwa kościelnego w Rzymie Caravaggio odwołuje się do złożonej, wielowymiarowej kompozycji. Obraz z okrutną prostolinijnością stał się dosłowną reprodukcją życia. Jest to prawdopodobnie jedna z najbardziej tragicznych prac w kolekcji Luwru.

Cielesna rzeczywistość śmierci, podkreślona ostrym światłem płynącym z głębi obrazu, wstrząsnęła wszystkimi. Klasztor Karmelitów, na podstawie którego został wykonany ten obraz, odmówił zdjęcia przed ukończeniem pracy. Za radą Rubensa to płótno uzupełniło kolekcję księcia Mantuana, przez długi czas stając się obiektem naśladowania dla innych artystów.

Następnie obraz dotarł do Karola I w Anglii, później, w czasie rewolucji, został kupiony przez pewnego bankiera, a po jego bankructwa został nabyty przez Ludwika 14, a tym samym wylądował w Luwrze.

anowi

Lutnist – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Praca „Luterańska” znana jest również jako „Młody człowiek z lutnią” i należy do pędzla ojca baroku – Caravaggia.

Z pozornie realistycznym gatunkiem wizerunek młodego muzyka o ładnej, niemal dziewczęcej twarzy wyróżnia się złożoną treścią ukrytą przed niewtajemniczonymi, wypełnionymi symbolami, które tylko niewielu ludzi może zrozumieć, chociaż temat muzyki był bardzo popularny wśród kupujących i widzów.

Warto zauważyć, że w Rosji „Luterański” jest jedynym dziełem ręki Caravaggia. Możesz to zobaczyć w Ermitażu. Istnieją również dwie identyczne wersje i dom Badminton). Trzy wersje różnią się między sobą, podobnie jak różne teksty w notatniku i wymiary samego obrazu.

Interpretacja fabuły obrazu poświęcona jest całym badaniom naukowym; Najczęściej spotykany jest pogląd, że idea dzieła związana jest z tematem „próżności zamieszania” – tematu nieuchronności śmierci wszystkich żywych istot. Wszystkie prawdziwe, jakby pisane z życia, szczegóły obrazu są pełne ukrytych wskazówek.

Kwitnąca młodość przystojnego lutniacza jest przemijająca: przypomina o tym podarty sznur lutni, kwiaty, które wkrótce uschną, owoce, które zmarszczą i wyschną. Inna interpretacja obrazu wiąże się z symbolicznym przedstawieniem pięciu zmysłów: kwiatów – zapachu, owoców – smaku, nut – wizji, muzyki – słuchu i szczególnej wagi, podkreślonej trójwymiarowości przedstawionych obiektów sugeruje możliwość ich dotyku. Artysta zapisywał notatki w notatniku leżącym obok skrzypiec przed muzykiem z taką dokładnością, że był w stanie odcyfrować melodię modnego madrygału.

Technik artystycznych, które są wykorzystywane przez Caravaggia w tej pracy – kontrast oświetlony jasne figury płaskie boczne światła w pierwszym planie i ciemnym neutralnym tle, akcentowane przez trójwymiarowy kształt, zainteresowanie rzeczywistym szczegółowo, brak idealizacji – zyskał wielką popularność nie tylko wśród artystów – kolega Caravaggio, ale i wielu jego europejskich zwolenników. „Karavadzhizm” stała się jednym z wiodących trendów w malarstwie XVII wieku. Praca powstała na patrona artysty, który w tym czasie był kardynał del Monte.

anowi

Jowisz, Neptun i Pluton – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Sufit pomalowany w 1597 roku należy do słynnego mistrza Caravaggia. Na obecny dzień jest w Rzymie. Niezwykłe jest to, że obraz jest namalowany w oleju na gipsie. Warto zauważyć, że zazwyczaj oleje były malowane na płótnie lub drewnie. Być może próba napisania na gipsie była ideą Del Monte inspirowaną Ostatnią Wieczerzą słynnego Leonarda. Pomimo faktu, że obraz napisany w 1597 roku został ponownie przemyślany i ponownie zbadany zaledwie trzy wieki później w 1969 roku, jest zaskakująco dobrze zachowany.

Nawet na początku swojej pracy Caravaggio postanowił oczernić krytyków, którzy twierdzili, że nie ma pojęcia o przyszłości, a także udowodnić im, że się mylą. Dlatego liczby w tej kompozycji przedstawiają najbardziej „niewygodną perspektywę” do pracy, odrzucając twierdzenie, że Caravaggio zawsze malował z życia. Efekty stworzone przez perspektywę nie mają żadnego odpowiednika w malarstwie, ten sufit nie pasuje do żadnej kategorii stylistycznej. Bohaterowie są odważni i odważni, ale są oczekiwani od śmiałego młodego Michała Anioła. Jednak niektórzy eksperci twierdzą, że autor płótna prawdopodobnie pozował sobie przy pomocy lustra, które położył na podłodze.

Męskość postaci jest określana przez te same ciągłe kontury. Znaki obrazu można łatwo zidentyfikować. Jowisz znajduje się oddzielnie od pozostałych dwóch bogów. Neptun jest przedstawiony z harpunem.

Obraz został wykonany dla malarza kardynała Del Monte i namalowany na suficie ogrodu willi w Porta Pinchiana, gdzie klient pozwolił sobie na poznanie wiedzy alchemicznej. Mistrz przedstawił alegorię alchemicznej triady Paracelsusa:

Jowisz jest siarką i powietrzem; Neptun – rtęć i woda; Pluton – sól i ziemia.

Każda postać definiuje swoją własną bestię:

Jowisz jest orłem; Neptun – hipokamp; Pluton – trójgłowy Cerberus.

Jowisz wyciąga rękę, by poruszyć niebo, w którym słońce krąży wokół Ziemi.

Paracelsus wierzył, że te pierwiastki mogą zostać przekształcone w kamień filozoficzny, czyli mityczny eliksir życia. Podtekst filozoficzny polega na tym, że opanowując żywioły, a tym samym świat materialny, człowiek może kontrolować własnego ducha.

anowi

Salome z Głową Jana Chrzciciela – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz włoskiego artysty Caravaggia „Salome z głową Jana Chrzciciela”. Wielkość obrazu to 116 x 140 cm, olej na płótnie. Obraz przedstawia malarza, prawdopodobnie, tancerkę Salome, Herodiadę i Heroda Antypasa. Herodiada poślubiła swego wujka Filipa i urodziła mu się córka Salome, ale została porwana przez związek przestępczy z bratem jej męża, królem galilejskim Herodem Antypasem.

Ta miłość sprawiła wielkie wrażenie na wszystkich mieszkańcach Galilei; ludzie głupio wymamrotali, ale nie odważyli się wyrazić swoich uczuć. Wtedy Jan Chrzciciel uczynił mściciela dla zbezczeszczonego prawa moralnego, który odważnie ukazał się tyranowi i gorzko mu zarzucił. Herod Antypas, który nie mógł znieść bezprawnie z powodu związku z Herodiadą, zakończył Jana Chrzciciela w więzieniu, gdzie był prekursorem Jezusa Chrystusa i padł ofiarą zła Herodiady. Salome tańczyła tak dobrze dla króla Heroda Antypasa, że przysiągł spełnić jej prośbę.

Jej matka, Herodiada, która szukała okazji do zemsty Jana Chrzciciela, przekonała Salome, by zażądała od Jana Heroda głowy Jana Chrzciciela. Ten obraz jest ostatnim dziełem artysty Michała Anioła Merisi da Caravaggio, napisanego w ciągu ostatnich trzech lat jego życia, prawdopodobnie ukończonego przez malarza w Neapolu, gdzie mieszkał od 1609 do 1610 roku.

anowi

Ekstaza św. Franciszka – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Ekstaza Świętego Franciszka jest dziełem włoskiego mistrza baroku Michała Anioła Merisi da Caravaggio.

Obraz jest pierwszym płótnem Caravaggia na temat religijny. Pochodzi z 1595 roku i powstał po tym, jak kardynał Francesco Maria del Monte został patronem artysty. Jest uważany za jeden z pierwszych obrazów Caravaggia w statusie „artysty Del Monte”.

Przedstawione na zdjęciu św. Franciszka z Asyżu w czasie ran pozostawionych w Ciele Chrystusa podczas ukrzyżowania.

W 1224 roku Francisco wycofał się na pustynię z niewielką liczbą swoich naśladowców, aby kontemplować Boga. W nocy, na zboczu góry, brat Leo zobaczył sześcioskrzydłego serafina, który zstąpił w odpowiedzi na modlitwy Franciszka, aby mógł rozpoznać cierpienie Chrystusa i Jego miłości.

Nagle pojawiło się oślepiające światło. Jakby niebiosa otworzyły się i rozpryskując całą swą chwałę, sprowadziły wodospad kwiatów i gwiazd. Pośrodku tego jasnego wiru oślepiające promienie padały tuż przed ostrymi skałami, na których stał Francisco. Postać z twarzą Jezusa i skrzydłami otworzyła się w świetle, z których dwie zostały spowite ogniem i skierowane w górę, pozostałe dwa otwory otworzyły się w kierunku poziomym, a ostatnia poszła wzdłuż postaci. Błyszczące rany niosły wyraz nadprzyrodzonego piękna i smutku.

Nagle strumienie ognia z ran anioła przeszyły dłonie i nogi Francisco niczym gwoździe, promień światła przeszył jego ciało, a krew trysnęła z ran. Francisco wydał potężny okrzyk wypełniony radością i bólem. Ognisty obraz, podobny do lustra, odbijał sylwetkę. Wtedy anioł zniknął, a cholerny Francisco upadł na ziemię.

Malowanie Caravaggio mniej dramatyczne. Sześciu skrzydlatych serafinów zostaje zastąpionych przez anioła o dwóch ptasich skrzydłach. Nie ma tu przemocy ani legendy, ani kałuży krwi, krzyków, ognistych wizerunków Chrystusa. Delikatny anioł trzyma upadłego świętego, a jego rozmiar wydaje się większy. Satelity Francisco są prawie niewidoczne w ciemności w tle.

anowi

Ofiara Izaaka – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Dramat, który w pełni rozwinął się w dziele Caravaggia, objawił się w przedstawionym dziele, tym bardziej przyczyniła się do tego opowieść. Obraz został napisany dla kardynała Maffeo Barberini, którego patronat wykorzystał artysta. Przedstawił moment, w którym biblijny starszy Abraham zamierzał poświęcić swego syna Izaaka, zgodnie z rozkazem, w celu ustalenia głębi swojej wiary, Boga.

W najkrótszym czasie Caravaggio zdążył poradzić sobie z kilkoma ciężkimi działaniami bohaterów: ojciec, trzymając głowę związanego syna, wzniósł nóż nad nim, syn krzyczał z obawy, ale anioł wysłany przez Boga zatrzymuje Abrahama i wskazuje mu na ofiarnego barana.

Obraz jest tak przytłoczony emocjami, że nawet anioł wygląda na zmartwionego, a baranek z niepokojem patrzy na głowę, jakby modlił się, by umieścić go w miejscu Izaaka. Kompozycja, która rozwija się horyzontalnie, rozciąga wszystkie działania postaci w czasie, zmuszając ich i widza do jeszcze silniejszego doświadczania przedstawionego tutaj dramatu.

Nic dziwnego, że malarstwo baroku, przodka i jednego z najjaśniejszych przedstawicieli Caravaggia, było z natury napięciem namiętności. Ale artysta nie tylko przedstawiał ludzkie doświadczenia w danym momencie – poszedł dalej, pogłębiając je psychologicznie. Tak więc na twarzy Abrahama odbija się gorąca wiara i ojcowska miłość walcząca w nim. Krajobraz pogrążający się w półmroku w tle intensyfikuje dramat, ale miasto na górze i jasny dystans nieba podkreślają szczęśliwy koniec, który wkrótce nadejdzie.

anowi

Narcyz przy Potoku – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Malarstwo włoskiego malarza Caravaggia „Narcyz w strumieniu”. Wielkość obrazu to 110 x 92 cm, olej na płótnie. Caravaggio ostatnie ustalenia w sztuce pojawia się jako śmiałego innowatora, podważając estetyczne standardy swojej epoki.

Artysta czyni bohatera swoich dzieł od ulicznego tłumu – rzymskiego nastolatka czy młodego mężczyzny obdarzonego surowym zmysłowym pięknem i naturalnością bezmyślnej, wesołej istoty; Bohater obrazów Caravaggio pojawia się albo jako muzyk, teraz jako pomysłowy gracz kart, teraz jako bezmyślny dandys, słuchający przebiegły wróżbita, albo jako Narcyz lub młodzieniec o cechach starożytnego boga Bachusa

anowi

Marta i Maria Magdalena – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Obraz włoskiego artysty Caravaggia „Marta i Maria Magdalena”. Wielkość obrazu to 98 x 133 cm, olej na płótnie. Magdalene Asylum – instytucje charytatywne, których zadaniem jest wspieranie upadłych kobiet, które chcą powrócić na ścieżkę uczciwej pracy; ich imię nosi imię skruszonego grzesznika, św. Marii Magdaleny.

Poległe kobiety znajdują tu schronienie przez pewien czas i uczą się pracy, która mogłaby im zapewnić w przyszłości. Azyl z Magdali zaczął powstawać w średniowieczu przez zbory duchowych kobiet, których członkowie nazywali sióstr Magdala. Takie zbory zaczęły pojawiać się w Niemczech około 1250 roku, ale szczególnie rozprzestrzeniły się we Francji i we Włoszech. W 1640 r. Francuski ksiądz Jean Ed założył Towarzystwo Sióstr św. Michała lub Matkę Boga miłości chrześcijańskiej, by walczyć z prostytucją. W 1835 r. Różne instytucje, które nosiły tę nazwę i istniały niezależnie, zostały połączone w Zakon Sióstr Dobrego Pasterza, którego główny szef przebywa w Angers.

Zakon zapewnia wsparcie nie tylko upadłym kobietom, które chcą powrócić do uczciwego życia, ale także takim dziewczynom, które mogą popaść w nałóg; z ostatnim celem powstają szkoły i schroniska dla młodszej generacji kobiet. Pod koniec 1887 r. Zakon miał 158 schronień Magdaleny we wszystkich częściach świata. W krajach protestanckich poszukujący Magdali są zakładani przez organizacje charytatywne; zazwyczaj prowadzą je siostry miłosierdzia. W Rosji pierwsze schronienie Magdalinsky zostało ustanowione w Petersburgu w 1833 r. Dzięki wysiłkom Sary Biller i Anny Mikhelson. Była to prywatna instytucja pod patronatem Wielkiej Księżnej Eleny Pavlovnej i gloryfikująca do 40 osób rocznie.

W 1844 r. Została przyłączona do nowo utworzonej wspólnoty Sióstr Miłosierdzia Trójcy Świętej zwanej „urząd dla pokutujących”. Spośród 697 kobiet zapisanych do tego oddziału w latach 1844-1862, 505 przybyło do miejsc pracy i zostało oddanych pod opiekę krewnych, 17 było małżeństwem, wychodziło z własnej woli, a 133 grzeszników zostało wykluczonych z powodu awarii. Następnie oddział został zamknięty.

Obecnie w Petersburgu są dwie osoby szukające magdali: 1) Dom Miłosierdzia, składający się z dużego wydziału dla dorosłych i wydziału dla nieletnich, w którym przyjmowane są małe dziewczynki, które były w nieszczęściu lub są w oczywistym niebezpieczeństwie popadnięcia w nałóg. 2) Sierociniec Ewangelickiej Magdali jest prowadzony przez komitet głównego wydziału Szpitala Ewangelicko-Petersburskiego pod nadzorem jego pastora; tylko kobiety upadłe z kultu luterańskiego są akceptowane. W Moskwie opiekunka dla ubogich zawiera azyl Magdaleny, wydając rocznie około czterech i pół tysiąca złotych rubli.

anowi

John the Baptist – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Pędzle włoskiego artysty Caravaggia należy do sześciu obrazów przedstawiających wizerunek Jana Chrzciciela.

W jednym z nich – „Jan Chrzciciel” – widzimy młodego mężczyznę bawiącego się jagnięciną. W prawej dłoni trzyma bukiet kwiatów, a lewy delikatnie przyciska zwierzę do siebie. Oczywiście nie chce, aby jagnię je te kwiaty. Wydaje się, że nic tutaj nie mówi, że mamy do czynienia z przyszłym prorokiem. A jednak. Spójrz, u stóp młodzieńca, krzyż trzcinowy z długim, cienkim pniem.

Srebrna wstążka z napisem „Ecce Agnus Dei” jest wpleciona w nią. Te słowa, jak głosi Ewangelia, zostały ogłoszone przez Jana Chrzciciela, gdy ujrzał Jezusa idącego ku niemu.

anowi

Święty Hieronim w Księdze – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Na tym obrazie, napisanym przez Caravaggia specjalnie dla Schipione Borghese, artysta przedstawił świętego Hieronima za swoje naukowe pisma. Światło przelewające się przez niewidzialne okno wyrywa z mroku czerwoną szatę świętego, głowę ze stromym, wydatnym czołem myśliciela, książki i czaszkę leżącą na stole.

„Caravaggio… zyskiwał coraz większą popularność każdego dnia”, napisał o nim biograf Giovanni Pietro Bellory, „głównie ze względu na jego kolor”, nie jest już miękki i lekki, jak wcześniej, ale bogaty, z silnymi cieniami, i często używał wielu czarny, by przynieść ulgę formom, a wcześniej zainteresował się tym sposobem, że nie wypuścił żadnych postaci w słońce, ale umieścił je w zamkniętym pomieszczeniu… używając promyka światła, które spadło pionowo na główne części figury, pozostawiając wszystko reszta jest w cieniu, aby światło i cień dawały odpocząć efekt zky.

Malarze rzymscy tego czasu byli zachwyceni tą innowacją, szczególnie młodzi… „Święty Hieronim, jeden z ojców kościoła, tłumacz Biblii na łacinę, zanurzony w czytaniu Boskiej Księgi, na czole – pieczęć skrajnej koncentracji, pióro w ręku. Jednocześnie obraz stworzony przez artystę przypomina również życie bohatera obrazu na pustyni, gdzie modlił się i żałował za swoje grzechy, o czym świadczy jego szata pustelnika.

Czaszka, jeden z atrybutów Jerome’a, ilustruje łacińskie powiedzenie „memento mori” – „pamiętaj o śmierci”, ale także symbolizuje zwycięstwo ludzkiego ducha nad śmiertelnym ciałem. Pomiędzy tym symbolem a świętym znajduje się rozwinięta Biblia jako ścieżka, która musi przejść z życia zwykłego śmiertelnika na wyżyny ducha. Poziomo rozciągnięta kompozycja, tak umiłowana przez artystę, wskazuje na tę długą odległość, ale ręka z piórkiem ją przecina.

anowi

Święty Jan Chrzciciel – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Prawdopodobnie dzieło Caravaggia było jednym z trzech obrazów, które zabrał ze sobą, udając się z Malty do Rzymu w nadziei na otrzymanie ułaskawienia od papieża Pawła V. po morderstwie.

Artysta zamierzał przekazać te płótna swojemu bratankowi, kardynałowi Shipione Borgheseowi, aby mógł złożyć wniosek o winę przed papieżem. Malarz nigdy nie powrócił do Wiecznego Miasta, umarł po drodze, ale pozostała plama świadczy o stanie umysłu, w którym przebywał w ostatnich latach życia.

Św. Jan Chrzciciel, który od czasów renesansu jest często przedstawiany nie jako dojrzały człowiek, ale jako młody człowiek, siedzi zamyślony. Jego wygląd jest wypełniony smutkiem, a to uczucie nie rozprasza ani ciepłe światło, które zalewa postać, ani czerwone zasłony.

Caravaggio zaczynał od lekkich i wesołych nastrojów, potem pisał dzieła pełne pasji i ostrego dramatyzmu, aż w końcu doszedł do obrazu wypełnionego tragicznym poczuciem bycia, które stworzył pod koniec swojego krótkiego życia. Twórczość artysty odzwierciedlała jego własną ścieżkę życiową.

anowi

Wątpi Thomas – Michelangelo Merisi da Caravaggio

Malarstwo włoskiego malarza Caravaggia „Zapewnienie Tomasza”. Wielkość obrazu to 107 x 146 cm, olej na płótnie. W swoim obrazie Caravaggio przedstawił, w jaki sposób św. Tomasz dotyka ran Chrystusa przechodzących przez ukrzyżowanie, aby ustalić ich rzeczywistość. Głównymi składnikami kompozycji są głowy Chrystusa i trzech apostołów.

Napięta chwila jest przedstawiona, kiedy apostołowie patrzą na świętego Tomasza, marszcząc czoło głębokimi zmarszczkami, a on wkłada palec w ciało Chrystusa. Dramat tego uderzająco realistycznego detalu potęguje ostre światło i głębokie cienie; bez tła.

Caravaggio zasłynął jako jasny realista, który odrzucił idealizację; taka droga w sztuce była wówczas rewolucyjna. Często używał szorstkich chłopskich typów jako modeli dla świętych i apostołów i, jak mówią, napisał nawet jedną z jego Madononów od utopionej prostytutki, której ciało zostało usunięte z Tyber.

Pomimo swojej wątpliwej reputacji jako osoby, Caravaggio niemal samodzielnie dokonał rewolucji w sztuce. Nawet dziś obrazy artysty Merisi da Caravaggio mają niesamowitą siłę i bezpośredniość oddziaływania.

	Forum www.anowi.fora.pl Strona Główna -> Malarstwo, rzeźba, ...	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 Następny
Strona 2 z 3