kultura wschodu

Saturin · Gość

Shinto - opis i historia:

Shinto jest politeistyczną religią japońską. Występują w niej antropomorficzne bóstwa zwane kanami, które są uosobieniem sił natury, m.in. słońce, księżyc, góry, wodę czy drzewa. Niektóre z nich mieszkają w przedmiotach, inne mogą być ubóstwionymi przodkami. Jedyne teksty zawierające doktrynę to Kojiki, Nihongi (VIII w.) i tzw. norito, zawierające przepisy praktyk magicznych.
Słowo Shinto dosłownie oznacza drogę boga, jednak często tłumaczona jest jako droga duchów, droga bóstw, nauka bóstw. Jednym z ważnych obrzędów jest modlitwa. Domowy ołtarzyk nazywa się kamidana (półka bogów) lub senzodana (półka przodków). Mogą w nim znajdować się amulety ze świątyni. Należy zachować odpowiednią kolejność obrzędu:
1. należy stanąć przed ołtarzem
2. ukłonić się, kilka razy klasnąć
3. wygłosić swoje życzenie, czy podziękowanie
Do tego celu nie są nawet potrzebne jakieś specjalne słowa, modlitwę można również pomyśleć.

[link widoczny dla zalogowanych]

Utamaro (1750-1806)

Zosia

[link widoczny dla zalogowanych]
Tu można obejrzeć walkę sumo.

Walka odbywa się w kole o średnicy 4,55 m (przed rokiem 1927 3,95 m) i wysokości od 30 do 60 cm i polega na wypchnięciu przeciwnika poza matę lub przewróceniu go za pomocą odpowiednich rzutów, pchnięć i uderzeń ciałem. Przed rozpoczęciem pojedynku zawodnicy (posiadający dużą masę ciała, nawet ponad 150 kg) rzucają przed siebie garść soli zmieszanej z piaskiem, aby oczyścić arenę i kołyszą się, przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę. Robią to, aby pokonać złe moce. Sędzia (pochodzący z rodu specjalizującego się tym zadaniem) występuje w stroju kapłana sinto. Pod areną złożone są ofiary dla bóstw, a nad nią wisi specjalny okap, który przypomina, że niegdyś zawody odbywały się w świątyniach.
Tyle wiadomości z Wikipedii.
Zawodnicy sumo są traktowani jak kasta ludzi uprzywilejowanych. Średnia wieku zawodników, to 36 - 38 lat. Mało który dożyje pięćdziesiątki. serce jest obtłuszczone i nie wytrzymuje wysiłku, jaki zawodnik musi wykonać. Pomimo tego, wielu ludzi chce należeć do tej uprzywilejowanej grupy. Tradycja i wysoka społeczna, jaką się otrzymuje jest ważniejsza niż względy zdrowotne.
Oglądałam film o zawodniku sumo, który nie umiał się pogodzić z faktem, że musiał przestać brać udział w zawodach.

Zosia

Origami jest starą wschodnią sztuką tworzenia figurek z papieru. Reguły nakazują składać papier bez nacinania i klejenia. Korzenie sztuki sięgają do starożytnych Chin, w których narodziła się ona wraz z wynalezieniem papieru.

Początkowo figurek Origami używano do obrzędów religijnych. Sztuka ta dostępna wcześniej jedynie dla bogatych dworzan, rozkwitła wraz z upowszechnieniem się papieru. Po II wojnie światowej trafiła także do Ameryki i Europy, zdobywając wielu wiernych zwolenników.

"Papierowe rzeźby" starają się mniej lub bardziej wiernie naśladować obiekty istniejące w rzeczywistości a jedynym ograniczeniem jest fantazja artysty i wytrzymałość papieru. Dlatego możemy podziwiać cały wachlarz wzorów, od czysto symbolicznych kształtów, które możemy uzyskać w przeciągu kilku zgięć po wielce skomplikowane przestrzenne modele.

Ania z Gd.

BONSAI
Bonsai, sztuka bonsai (jap. 盆栽, bon - płaska taca lub pojemnik, sai - roślina; chin. penzai); (również bonzai) - sztuka miniaturyzowania drzew lub krzewów hodowanych w odpowiednio dobranych, płaskich pojemnikach. Efekt ten jest uzyskiwany poprzez specyficzne przycinanie oraz pielęgnację. W potocznym znaczeniu - zminiaturyzowane rośliny o sztucznie wymuszonym, płytkim systemie korzeniowym umieszczone w płaskim naczyniu.

Sztuka hodowania bonsai pochodzi z Chin (jest tam nazywana pensai), mimo że jest kojarzona głównie z Japonią. Według źródeł Japończycy włączyli ją do swych tradycji w VIII wieku n.e. Pierwszy wiersz mówiący o bonsai pochodzi z połowy czternastego wieku, jednak najwcześniejsze rysunki pochodzą ze skryptów z 1309 roku. Sztuka bonsai zanikła w Chinach, podczas gdy w Japonii osiągnęła doskonałość.

W przeszłości sztuką tą zajmowali się ludzie wysoko urodzeni - arystokraci, osoby duchowne, jednak od wieku siedemnastego bonsai zaczęli parać się zwykli ludzie. Wyhodowanie doskonałej formy bonsai to rezultat wieloletniej pielęgnacji, niekiedy kilku pokoleń ogrodników. Do hodowli wybiera się gatunki drzew i krzewów o zdrewniałych pędach. Najbardziej cenione są bonsai z drzew długowiecznych, jak dęby, sosny, cisy, świerki, jałowce. Najmniej natomiast ceni się krótko żyjące gatunki roślin, jak np. topola.

W sztuce bonsai wyróżnia się liczne style, według których kształtowane jest drzewko, różniące się głównie kształtem pnia i pochyleniem do doniczki.

Drzewko bonsai nigdy nie jest "skończone" - jest ono żywą rośliną, wymagającą stałej pielęgnacji, polegającej nie tylko na podlewaniu i nawożeniu, lecz również na dbaniu o skarłowaciały kształt rośliny poprzez używanie technik mechanicznych. Drzewko jest więc przycinane, pędy uszczykiwane a gałęzie owijane drutem, by zachowały nadany im kształt.

Bardzo często sztuce bonsai kompozycyjnie towarzyszą dodatkowe elementy np. mech lub kamienie, których to umiejętność ekspozycji zyskała rangę osobnej dziedziny suiseki.

Tworzenie miniaturowych "krajobrazów na tacy", nazywanych saikei ("żyjący krajobraz"), jest specyficzną formą bonsai, wykorzystującą skały, trawy, mchy, piaski oraz żywe drzewa. Obok żywych roślin można wykorzystać również sztuczne (bonkei). Przy starannym doborze roślin i zachowaniu proporcji można uzyskać precyzyjne odtworzenie krajobrazu w miniaturze.

Sol

Hasegawa Tōhaku – Pejzaż z sosnowym gajem

koniec XVI w., tusz na papierze, 155,1 na 345,1 cm

“Pejzaż z sosnowym gajem” to dwa parawany (jap. byōbu), z końca XVI w., na których Hasegawa Tōhaku namalował czarnym tuszem otulony mgłą sosnowy gaj porastający, jak się wydaje, jakieś wzgórze.

Te dwa malowidła uchodzą za arcydzieło japońskiego malarstwa monochromatycznego. Narodziło się ono pod koniec XII w. w ścisłym związku z buddyzmem zen. Pierwszymi malarzami byli mnisi, dla których była to forma medytacji.

koniec XVI w., tusz na papierze, 155,1 na 345,1 cm

źródło:cudaświata

Sol

Filozofia zen

Wszyscy na tym świecie szukają szczęścia na zewnątrz, a nikt nie rozumie swojego własnego wnętrza. Każdy mówi "ja", "ja chcę tego", "ja jestem jak tamto". Ale nikt nie rozumie tego "ja". Gdy się urodziłeś to skąd przyszedłeś? Gdy umrzesz, dokąd pójdziesz?

Jeżeli będziesz uczciwie pytał: "Kim jestem?" wtedy wcześniej czy później trafisz na ścianę, gdzie całe myślenie jest odcięte. Nazywamy to "umysłem nie-wiem". Zen jest utrzymywaniem tego umysłu "nie-wiem" zawsze i wszędzie. ”
— Seung Sahn

[link widoczny dla zalogowanych]

Ścinanie bambusa autorstwa Liang Kai - grafika w stylu typowym dla zen

Ula

Polacy takze uwiecznili kulture wschodu na swoich obrazach

Włodzimierz Terlikowski
"Kobieta arabska"

Ula

Feliks Michał Wygrzywalski
"Na dziedzińcu pałacu maharadży"

Feliks Michał Wygrzywalski
"Naprawiacze dywanów"

Sol

Oda Kazuma "Sumiyoshi in Snow" praca z 1918 r.

Sol

Shii Hoshino "Bijin holding a blue flower" (1930r. )

Ula

Malowidło naścienne w Dunhuang

Wikipedia

Ula

Wang Juzheng – Kołowrotek lub Tkanie jedwabiu, Beijing, malarstwo na jedwabnym zwoju

Sztuka chińska należy do najstarszych na świecie. Jej początki sięgają czasów neolitu. Systemy filozoficzne i religijne wykształcone na terytorium Chin cechuje poszanowanie rodzimej tradycji i tolerancja dla innych kultur. Są to podstawy, na których oparta jest ciągłość, łatwość asymilacji napływowych elementów i pewien konserwatyzm cechujący sztukę chińską. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na kształtowanie się kultury Chin była względna izolacja państwa, odciętego od sąsiadów naturalnymi, trudnymi do przebycia granicami. Sztuka chińska wywierała też silny wpływ na inne państwa: Koreę, Japonię, Tybet i Mongolię.

Sol

Kenkichi Tomimoto (1886-1963)

Kama

Enkyo, Kabukido (Japanese, 1749-1803)

Kama

Eitoku, Kano (Japanese, 1500s)

Kama

Eizan, Kikukawa (Japanese, 1787-1867)

Kama

Eisui, Ichirakutei (Japanese, active 1790-1823)

Sol

Japońskie malarstwo okresu Edo (1603-1868) rozwijało się m.in. w pielęgnującej tradycje chińskie szkole Kano.
Prądy ożywcze wnieśli: Tawaraja Sotatsu (?-1643) ilustrator poezji i wykonawca parawanów oraz Ogata Korin (1658-1716) autor słynnych panneaux.
Malarstwo rozszerzyło znacznie krąg odbiorców i zaspokajało potrzeby rodzącej się klasy mieszczańskiej.
Ostatnim wielkim mistrzem dekoracji malarskich był Sakai Hoitsu (1761-1828).

[link widoczny dla zalogowanych]

Tak to wygląda w oryginale, klikając na obrazek przechodzimy do powiększenia.

[link widoczny dla zalogowanych]
Ogata Korin (1658-1716)

Sol

[link widoczny dla zalogowanych]<---klik
Kanō Tanyu "(Bamboo and plum tree in the snow" (1634r.)

Sol

[link widoczny dla zalogowanych]
Kano Eitoku Prunus mume and Bird 1566

Okres Muromaci (1333-1573)

W okresie Muromaci rozwinęło się monochromatyczne (monochromatyzm) malarstwo tuszowe cechujące się spontanicznością i rozległą skalą odcieni od szarości do czerni.
Istotnym elementem obrazu jest pustka oddająca przestrzeń z wynurzającymi się zarysami gór. To niedoścignione malarstwo nosi nazwę sumi-e. Przeciwieństwem tych kreacji niedopowiedzenia i powściągliwości było malarstwo realizowane na dworze shogunów, z których niektórzy sami byli autorami prac.
Doszło do powstania szkoły rodu Kano (XV-XVI w.) - malarstwa zawodowego na potrzeby dekoracji ścian licznych rezydencji rycerskich.

W okresie Muromaci powstały też pierwowzory obecnej tradycyjnej architektury mieszkalnej obejmującej studio (sioiu) z podłogą pokrytą matami, niszą na posąg Buddy, wewnętrznymi przesuwanymi ścianami oraz oknami oklejonymi matowym papierem, całość otaczała galeria.
W zniewalających prostotą klasztorach dzen, miejsce kondo i pagody zajęły dzendo - sala medytacji i hondzio - pawilon opata. Jednocześnie nastąpił rozwój sztuki ogrodowej inicjowanej przez mnichów dzen, wykorzystującej drzewa, mech, kamienie, piasek, wodę i eliminującej wielobarwne kwiaty.
Wydawano podręczniki zakładania ogrodów pejzażowych oraz płaskich. W okresie Kakamura stworzono rytuał picia herbaty wymagający m.in. osobnych pomieszczeń i pawilonów.

Sol

Historia Okiku i dziewięciu talerzy jest jedną z bardziej znanych historii w japońskim folklorze.

Tsukioka Yoshitoshi

Okiku była piękną służącą samuraja Aoyamy Tessana, który się do niej zalecał. Okiku odrzucała zaloty Aoyamy, a ten w zemście oskarżył ja o kradzież jednego z dziesięciu cennych talerzy, które były pamiątką rodzinną. Dziewczyna na próżno starała się znaleźć brakujący talerz i poinformowała o tym Aoyamę. Ten zaproponował układ: o wszystkim zapomni, jeżeli Okiku zostanie jego kochanką.

Tsukioka Yoshitoshi

Gdy dziewczyna odmówiła, samuraj zabił Okiku i wrzucił jej ciało do studni.
Po śmierci została ona mściwym duchem, który dokuczał samurajowi. Pojawiała się w nocy i lamentowała nie mogąc odnaleźć brakującego talerza. Niektóre wersje legendy mówią także o egzorcyzmach przeprowadzonych w domu Aoyamy, aby odesłać ducha Okiku.

Tsukioka Yoshitoshi

źródło:google

Sol

Tsukioka Yoshitoshi (1839 - 9 czerwiec, 1892)

Jest powszechnie uznawany za ostatniego wielkiego mistrza Ukiyo-e ( rodzaj japońskiego drzeworytu )

The Spider's

Ariwara no Yukihira

Sol

Sol

Gen Yamaguchi ( 1896-1976 ) Autumn Foliage

Sol

Kunisada (1786 - 1865)
Magic scenes in Kabuki dramas by Toyokuni

Sol

Eisen ( 1790-1848 ) "Fuchu"

Sol

Eishi ( 1756-1829 )
12 chapters of Suma Genji - Chapter 7

	Forum www.anowi.fora.pl Strona Główna -> Malarstwo, rzeźba, ...	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1