Królowe...

anowi

Zaintrygował mnie nick: Boudicca
Poszperałam trochę w internecie Very Happy

"Anno Domini 60. Większość Brytanii pod bezlitosna hegemonią Rzymu. Iceni - maleńkie niezależne plemię Celtyckie. Król Icenow Prasutagus ginie w tajemniczych okolicznościach. Rzymianie brutalnie anektują drobniutkie państewko.
Królowa wdowa Boudicca usiłuje stawiać opór. Rzymianie biczują ja publicznie. Kohortami gwałcą jej córki. Nad grobem męża Boudicca poprzysięga zemstę.
Na jej wezwanie jednoczą się celtyckie plemiona. Armia Bouddica atakuje garnizony, miasta: Colchester i St.Albany. Z miast zostają "popioły i zgliszcza". Rzymianie, twórcy zorganizowanego bestialstwa, są zaszokowani okrucieństwem Boudicca. Tacyt pisze: "Opanowała ją nigdy nienasycona żądza krwi. Lubowała się w jękach ofiar żywcem obdzieranych ze skóry, wbijanych na pal, krzyżowanych, palonych, powolnie zarzynanych. Ten pomiot Hadesu pogrzebał 70 tys. rzymskich istnień".
Armia celtycka zbliża się do Londynu. Resztki legionów wraz z gubernatorem Svetoniusem Paulinusem w pośpiechu opuszczają miasto. Przezorna decyzja. Z Londynu nie pozostaje kamień na kamieniu. Na te ślady zniszczenia natrafiła współczesna archeologia. Przeraża i dziś pozostała z tej rzezi 90-cio centymetrowa warstwa popiołu.
Wieczne Miasto, Imperium Rzym - jest upokorzone. Przez kobietę! - Klęska - Hańba ! Rozwścieczony Neron wysyła jednoznaczny rozkaz: - „Wracaj z tarczą lub na tarczy!” Svetonius Paulinus organizuje karną ekspedycję. W 62 r.n.e. dochodzi do decydującej bitwy pod Midlands. Armia celtycka przestaje istnieć. Boudicca nie ma zamiaru podążać w łańcuchach za rydwanem zwycięzcy. Popełnia samobójstwo.
Ale Rzymianie, w odróżnieniu od wielu późniejszych władców imperiów potrafili uczyć się na własnych błędach. Wyeliminowali działania okrutne na terenie Brytanii, dzięki czemu przetrwali tam następne 300 lat.
Zachował się opis Bouddica, pióra rzymskiego historyka Deciusa;
"Zawzięta, gwałtowna, nieopanowana w gniewie. Z wyglądu dzika, przerażająca. Wzrostem przewyższała najroślejszych Celtów. Z jej oczu ział blask nienawistnego okrucieństwa. Na wąskich, zaciśniętych ustach nigdy nie gościł uśmiech. Żółto brunatne włosy spadały jej do kolan. Gorgona! Przerażająca!”

[link widoczny dla zalogowanych]

Ula

Anowi a krolowa Bona?

Zosia

A tragiczne losy Marii Stuart, królowej Krystyny, a Anna Jagiellonka, Dobrawa, Maria Antonina, Elżbieta I, Elżbieta II, Beatrycze..., itd. Jest ich dużo. Rolling Eyes

[/list]

anowi

Zaczynam od Bony... Bardzo Ją lubię.

Bona Sforza w 1517

Pochodziła z możnego włoskiego rodu książąt Mediolanu - Sforzów. Była córką Giana Galeazza Sforzy i Izabeli Aragońskiej. Mimo iż jej ojcu należała się władza w Księstwie Mediolanu, został on odsunięty przez Ludovica il Moro. Sprawował on władzę w imieniu młodego księcia, aż do jego śmierci w 1494 r. na zamku w Pawii. Wkrótce po tym księżna Izabela wraz z córkami wyjechała do Bari. Chcąc odzyskać znaczenie polityczne i swe dawne posiadłości dążyła ona do jak najkorzystniejszego wydania za mąż Bony (jej siostra Ippolita zmarła wcześniej podczas rocznego pobytu na wyspie Ischia). Pierwsze próby zakończyły się niepowodzeniem ze względu na niekorzystne położenie polityczne Izabeli, ale dzięki wsparciu Habsburgów udało się doprowadzić do jej małżeństwa z owdowiałym królem polskim Zygmuntem Starym. Uroczystości zaślubin i koronacji Bony odbyły się w Krakowie 18 kwietnia 1518 roku.

Zamek w Bari

anowi

Młoda Bona

W młodości Bona zdobyła staranne wykształcenie. Jej nauczycielem był Crisostomo Colonna, członek Akademii Pontana, a nad jej wychowaniem czuwał również Antonio Galateo. Bona poznała dzięki nim dzieła Wergiliusza, Cycerona i Ojców Kościoła, nauczyła się wypowiadać w uczony sposób, posiadła również wiedzę z zakresu historii, prawa, administracji i teologii. Była osobą gospodarną, oszczędną, a jednocześnie potrafiącą wywierać wpływ na ludzi. Wykazywała przy tym ambicję we wszystkich swoich działaniach.

Mając 24 lata , wiosna 1518 roku, Bona wyszła za niego za mąż. Była to trzecia ważna kobieta w jego życiu. Najpierw, przez kilkanaście lat żył w nielegalnym związku z Katarzyną Ochstat-Telniczanką, później poślubił Barbarę Zapolyę, gdy ta zmarła w 1512 roku, pozostawiając dwie córki Jadwigę i Annę, 51-letni władca znalazł sobie drugą żonę, która miała mu zapewnić spadkobiercę. W zawartym kontrakcie przedślubnym panna młoda wniosła 100 000 dukatów, a król ze swej strony gwarantował jej wiano i oprawę w wysokości 200 000 dukatów.

Bona była wierną żoną i przykładną matką. W 1519 urodziła się pierwsza córka Izabela. W 1520 urodził się oczekiwany z utęsknieniem spadkobierca Zygmunt August. Cała Europa wiwatowała, papież słał gratulacje, od Preszburgu po Neapol fetowano. W dwa lata później urodziła się Zofia, w nastepnym roku Anna. W 1524 zmarła księżna Izabela Aragońska, królowa w spadku po swej matce odziedziczyła jej dobra we Włoszech, księstwa Bari i Rossano, którymi zaczęła zarządzać poprzez swych pełnomocników. W 1526 urodziła się kolejna córka Katarzyna. W 1527 będąc w piątym miesiącu ciąży, królowa podczas polowania urodziła przedwcześnie Olbrachta, który zmarł jeszcze tego samego dnia. Ciężko chorowała, i nie zaszła już nigdy wiecej w ciążę.

anowi

Królowa mimo, że pochodziła z dalekiego kraju o całkiem odmiennej kulturze, zaadoptowała się dość szybko do nowej rzeczywistości, i w krótkim czasie podjęła ożywiona działalność polityczną i gospodarcza. W międzyczasie starannie wykształciła dzieci, szczególnie syna Zygmunta Augusta i najstarszą córkę Izabelę.

Bona utożsamiała dobro państwa z dobrem dynastii, chciała umocnić tron i w tym celu prowadziła w Polsce politykę dynastyczną. Wiedząc, że do prowadzenie jej na dłuższą metę niezbędne są środki finansowe, a skarbiec świeci pustką, przystąpiła do stworzenia majątku rodziny królewskiej. Zaczęła skupywać zastawy na Litwie, po czym porządkować i usprawniać nabyte majątki. We wszystkich kazała przeprowadzić spis ludności, inwentarza i dobytku. Wreszcie zreorganizowała opodatkowanie. Na Litwie zamieniła daniny na czynsz. Zleciła ułożenie zbioru przywilejów i ustaw Księstwa Litewskiego. Zapoczątkowała reformę włóczną. Na terenach należących do rodziny królewskiej wprowadziła trójpolówkę i zaczęła przebudowywać wsie na tak zwane ulicówki. Zakładała też całkiem nowe wsie i folwarki. Kazała założyć przedsiębiorstwa produkujące smołę i potaż, jednocześnie dbała by eksploatacja lasów nie była nadmierna. Przeprowadziła także reformę miast litewskich, wiele z nich uzyskało z woli królowej odrębność administracyjną i samorządy, udzielała im przywilejów targowych i jarmarcznych. W razie potrzeby zwalniała mieszczan od uiszczania podatków, fundowała szpitale, wznosiła klasztory i kościoły. Wiedząc już wtedy jak ważna jest infrastruktura, budowała mosty, drogi i kanały.

Bona Sforza d'Aragona (szkic Jana Matejki)

anowi

W wyniku tych prac, tereny na Litwie zaczęły przynosić co najmniej podwójne dochody do skarbca rodzinnego. Przezorna królowa, nie poprzestała na tym, zajęła się też fortyfikacją kresów. Rozbudowała zamki w Barze i Krzemieńcu, wyposażyła w działa proch i żołnierzy. Na swym dworze lansowała nowe mody, kształtowała gusta i zachowania królewskiego dworu a w konsekwencji także polskiej magnaterii. Wprowadziła nową kuchnię, przywiozła z Włoch wiele nieznanych dotąd jarzyn, owoców i przypraw. Zakładała ogrody, warzywne, kwiatowe i parkowe, w Lubzowie był najpiękniejszy. Na Wawelu założyła zwierzyniec. Sprowadziła architektów i inżnierów. Dzięki niej zmieniły swój wyglą takie miasta jak: Warszawa, Łomża, Płock i Gostynin. Przywiozła tez ze sobą włoską orkiestrę, z niej powstała pierwsza stała kapela królewska. Zahamowała dzięki temu wieloletnie wpływy bizantyjsko-ruskie na kulturę polską i otworzyła ją na tradycję zachodniej Europy z poza obszaru wpływów germańskich.

Bona kolekcjonowała dzieła sztuki, sprowadzała z Włoch świetne obrazy i antyki. Przywiozła przepiękne portiery na okna i rozpoczęła dzięki temu pierwszą w Polsce kolekcję arrasów. Nauczyła polską magnaterię co znaczy być mecenasem sztuki. Objęła protekcją pisarzy, muzyków, trupy teatralne. Rej zadedykował jej pierwszy polski katechizm.

W 1523 roku królowa wydała swoją córkę Annę, za wojewodę siedmiogrodzkiego i późnejszego króla Polski Stefana Batorego. W roku 1539 roku wydała Izabelę, najstarszą córkę, za króla Węgier Jana Zapolya. Zygmunt August otrzymał staranne wykształcenie, mówił kilkoma językami i był świetnie wychowany. Niestety, trzy jego małżeństwa, z politycznego punktu widzenia, były nieudane. Bona doskonale zdawała sobie z tego sprawę, zresztą była wszystkim trzem przeciwna. Elżbieta Rakuska, poślubiona przez niego w 1543 roku, podsunięta przez Habsburgów, nie dość, że cierpiała na epilepsję i raczej nie rokowała nadziei na zdrowych potomków to na dodatek była jeszcze nieapetyczna. Romans z Barbarą Radziwiłłówną i potajemny, wymuszony ślub w 1547 roku, kompromitował Zygmunta Augusta w oczach szlachty i osłabiał prestiż i tak niezbyt silnego w Polsce tronu, na dodatek w momencie choroby i zgonu starego ojca nie wypadało wdawać się pretendentowi do tronu w układy z rzadnymi władzy Radziwiłłami. Kiedy Barbara umarła, plotkowano, że to Bona jej pomogła w przejsciu w zaświaty. W rzeczywistości Barbara była ciężko chora i to jeszcze przed ślubem. Trzecia żona Katarzyna, poslubiona 1553 roku, była siostrą rodzoną pierwszej żony Zygmunta. Najmłodszą córkę Katarzynę Bona wydała za Jana III Wazę, króla Szwecji.

Medal Bony Sforzy

[link widoczny dla zalogowanych]

anowi

Polityka Bony nie cieszyła się w Polsce powodzeniem, ani magnateria ani szlachta nie były zainteresowane umocnieniem tronu, Przegłosowano konstytucję sejmową, którą ograniczyla wykup ziem przez panujacych wladców. Na sejmie w 1544 roku protestowała litewska magnateria przeciwko królowej. Syn zajęty własnymi romansami nie mógł przeboleć, że matka nie akceptuje jego wyborów i robi mu wymówki. W końcu między matka a synem doszł do całkowitego rozłamu. Przybita jeszcze śmiercią męża, odsunięta przez syna, znienawidzona przez lud, zdecydowała się na powrót do Włoch, do swego Bari. Wyjechala z Polski w roku 1556 zrzekajac się prawa do wszystkich posiadłosci w Polsce i na Litwie. Podobno wywiozła ogromne sumy, plotek na ten temat krążyło wiele. Król hiszpański Filip II od dawna zabiegał o dobra Bony, ta nieostrożnie udzieliła mu pożyczki 430 tysięcy dukatów, lecz definitywnie odmówiła w 1557 roku przekazania Bari i Rossano hiszpańskiej koronie. Wktórce została otruta, przez Pappacode, swego wieloletniego współpracownika. Kiedy była półprzytomna podsunięto jej testament, w którym mimo, że generalnym spadkobiercą został Zygmunt August, otrzymał zaledwie trochę klejnotów i sreber, w rzaczywistości prawie wszystkie włoskie dobra przypadły Filipowi II, sporą część majątku zarezerwował sobie Pappacoda, pewne sumy rozdysponowano na różne cele, miedzy innymi na fundusz dla niezamężnych panien, prawdopodobnie w celu zatuszowania fałszerstwa, ostatnią część rozdzielono miedzy osoby zamieszane w zbrodnię. Przestępstwo zostało świetnie zaplanowane i zrealizowane. Ponieważ majątek naprawdę był ogromny, zainteresowano materialnie także sporo instytucji i wpływowych osób.

Nastepnego dnia królowa poczuła się lepiej, zdecydowała się sporządzić nowy testament, w którym wszystko prawie przekazuje synowi Zygmuntowi Augustowi, córkom, krewnym i współpracownikom zapisała pojedyncze klejnoty, gotówkę, karoce i konie. Pappacoda dostał 13 tysięcy dukatów, które kiedyś od Bony pożyczył i dobra Capurso. Dzień póśniej, 19 listopada 1557 roku Bona umarła, została otruta po raz drugi. Miała wtedy 63 lata.

Jakby nigdy nic, Pappacoda przystąpił do realizacji pierwszego testamentu. Wkrótce zmarło sporo osób bezpośrednio zamieszanych w sprawę. Zygmunt nie rozpaczał po matce zbyt wiele, lecz wieść o drugim testamencie, która dotarła do niego dopiero po roku, wstrząsnęła nim . Odszukano notariusza, który go sporządzał, lecz ten bądź przekupiony, bądź zastraszony stwierdził, że to było oszustwo dokonane na polecenie Zygmunta Augusta. Niebawem i notariusz pożegnał się z życiem. Dochodzenie w sprawie spadku trwało 250 lat. Filip nie zwrócił nigdy 430 tysięcy dukatów, a cały majątek Bony został praktycznie rozkradziony.

Zwłoki Bony leżały w zakrysti przez 32 lata, w końcu dzięki staraniom córki Anny Jagiellonki spoczęły w bazylice św. Mikołaja w Bari. Wiele atramentu wylano pisząc o Bonie, raz dobrze, raz źle, częściej jednak źle niż dobrze. Większość opinii krzywdziło wielką królowe.

"Otrucie królowej Bony", Jan Matejko

źródła:
- [link widoczny dla zalogowanych]
- [link widoczny dla zalogowanych]
- [link widoczny dla zalogowanych]
- Wkipedia

anowi

.....................MARIA I STUART

[link widoczny dla zalogowanych]

Księżniczka Maria Stuart urodziła się w pałacu Linlithgow, w West Lothian w Szkocji jako córka Jakuba V i jego francuskiej żony – Marii de Guise. Jako pierwsza z królewskiej dynastii Stuartów używała francuskiej formy Stuart a nie wcześniejszej angielskiej Stewart.

W czasie panowania Roberta II została ustalona reguła, według której korona miała przechodzić po kolei na męskich potomków Roberta. Natomiast kobiety mogły dziedziczyć ją tylko wówczas, gdy wykluczona byłaby linia męska. Jako że wszystkie męskie linie Stuartów wymarły przed śmiercią Jakuba V więc dziedziczyć mogła Maria.

Maria mając jedynie 6 dni została królową Szkocji z Jamesem Hamiltonem, 2. hrabią Arran jako regentem (sprawował tę funkcję do 1554 r. kiedy to został zastąpiony przez matkę młodej królowej zaś ona pozostawała regentką aż do własnej śmierci w 1560 r.). 6 miesięcy po narodzinach w lipcu 1543 r. zawarty został traktat z Greenwich, w którym na małżonka dla Marii został przeznaczony syn Henryka VIII. W 1552 r. miało dojść do zrealizowania postanowień tego traktatu jednak matka Marii sprzeciwiała się małżeństwu i ukryła się razem z dzieckiem w zamku w Stirling, gdzie przygotowywano się także do koronacji młodej następczyni tronu.

anowi

Infantka Maria została koronowana jako królowa Szkotów w królewskiej kaplicy na zamku Stirling 9 września 1543. Ze względu na wiek młodej królowej i wyjątkową ceremonię koronacja stała się przedmiotem plotek w całej Europie. Kardynał David Beaton przyjął od niej przysięgę i namaścił świętymi olejami.

Traktat z Greenwich legł w gruzach wkrótce po koronacji Marii. Zaręczyny z synem króla Anglii nie byłyby mile widziane przez Szkotów, głównie ze względu na próby zerwania tradycyjnego sojuszu pomiędzy Francją i Szkocją. Dlatego szkocki parlament unieważnił traktat w końcu roku.

To nie przeszkodziło Henrykowi w dalszych próbach doprowadzenia do zawarcia upragnionego małżeństwa. Posuwał się on nawet do wypraw, zajazdów na teren Szkocji. Takie akcje Anglików trwały do czerwca 1551 r. i doprowadziły do śmierci wielu ludzi, a powstałe straty szacowano na pół miliona funtów. W maju 1544 r. angielski hrabia Hertford przybył do Firth of Forth w nadziei na zdobycie Edynburga i porwanie Marii. Ale Maria de Guise ukryła małą dziewczynkę w sekretnych podziemiach zamku Stirling. Następnie z pomocą przybyły oddziały francuskie (związane ze Szkocją tzw. szkoc. Auld Alliance – stare przymierze) i pomogły Szkotom w wyparciu oddziałów angielskich.

10 września 1547 dnia znanego jako "Czarna sobota" Szkoci ponieśli sromotną porażkę w bitwie pod Pinkie Cleugh. Maria de Guise obawiając się o swoja córkę wysłała ją na pewien czas do Inchmahome Priory i zwróciła się o pomoc do ambasadora Francji D'Oysela. Nowy król francuski Henryk II proponował małżeństwo z jego nowo narodzonym synem delfinem Franciszkiem, co miałoby doprowadzić do zjednoczenia Francji i Szkocji pod jednymi rządami. Wydawało się to Marii jedynym sensownym rozwiązaniem w tej trudnej sytuacji i było wybawieniem z kłopotów. W lutym 1548 znowu pojawiły się wojska angielskie. Małą królową przeniesiono więc do zamku Dumbarton. Znowu zostały spustoszone ogromne tereny, a wojska wroga osiągnęły strategicznie położone miasto Haddington. W czerwcu nadeszły wreszcie długo oczekiwane francuskie posiłki. 7 lipca został podpisany traktat małżeński pomiędzy stroną francuska i szkocką. Maria miała być wysłana do Francji gdzie Henryk II oferował jej ochronę oraz wykształcenie i wychowanie. 7 sierpnia 1548 r. francuska flota popłynęła z powrotem do Francji zabierając ze sobą pięcioletnią królową.

[link widoczny dla zalogowanych]

anowi

Maria Stuart i Franciszek II

Żywa, piękna i mądra miała bardzo obiecujące dzieciństwo. Przebywając na dworze królewskim oczekiwała na zawarcie obiecanego małżeństwa, dysponowała przy tym wszelkim wygodami, miała liczną służbę i nauczycieli.

Otrzymała także najlepsze możliwe w tym czasie wykształcenie i znała następujące języki: francuski, łacinę, grekę, hiszpański, włoski i oczywiście ojczysty szkocki. Nauczyła się gry na dwóch instrumentach, pisania wierszy, jazdy na koniu, sokolnictwa i szycia.

24 kwietnia 1558 poślubiła delfina Franciszka w katedrze Notre Dame w Paryżu. Po śmierci Henryka II 10 lipca 1559 r. została królewską małżonką przy swoim mężu, który panował teraz jako Franciszek II. Także zgodnie z prawami dziedziczenia Maria była następna w kolejce do tronu angielskiego po swojej kuzynce Elżbiecie I, która nie posiadała potomstwa. Pomimo że antykatolicka ustawa nie została uchwalona aż do 1701 r. to Henryk VIII wykluczył w swoim testamencie Stuartów od dziedziczenia tronu Anglii.

Franciszek II Walezjusz zmarł 5 grudnia 1560 r. a teściowa Marii Katarzyna Medycejska została regentką w imieniu syna Karola IX. Zgodnie z warunkami traktatu edynburskiego podpisanego przez przedstawicieli Marii 6 lipca 1560 po śmierci Marii de Guise Francuzi wycofali się ze Szkocji i uznali Elżbietę I jako władczynię Anglii.

Dopiero w 1561 roku królowa wróciła do Szkocji. W 1565 roku poślubiła swojego 19 lat-niego kuzyna, Lorda Darnley'a żeby wzmocnić swoje prawa do objęcia tronu po śmierci królowej Anglii Elżbiety I, która nie miała potomka.

Darnley podobał się Marii, bo przewyższał ją wzrostem o około 10 centymetrów. Jednak wkrótce okazał się być pijakiem i niewiernym małżonkiem, który poniżał żonę zdradzając ją nawet z kobietami z najniższych sfer. Poza tym Darnley spiskował za plecami Marii by pozbawić ją tronu i uzyskać dla siebie tytuł regenta. Zimą 1566 roku, gdy Maria ze względu na zły stan zdrowia i zaawansowaną ciążę nie opuszczała swoich komnat w zamku Holyrood, na jej oczach spiskowcy pod wodzą jej męża zasztyletowali jej osobistego sekretarza, Davida Riccio, pod pretekstem, że był jej kochankiem i tajnym emisariuszem papieża. Maria przeczuwając niebezpieczeństwo uprosiła męża, by pojechali do zamku Dunbar. Stamtąd, zebrawszy uprzednio ośmiotysięczną armię udała się do Edynburga, niwecząc w ten sposób plany Darnley'a.

19 czerwca 1566 roku Maria urodzła syna Jakuba. Na początku 1567 roku Darnley zachorował na ospę (nieoficjalnie mówiło się raczej o syfilisie). Maria na wieść o tym poleciła przenieść go do stolicy do domu Kirk o'Field, położonego niedaleko zamku Holyrood. 9 lutego Maria odwiedziła go i rozmawiała z nim aż do godziny 23, kiedy to ponaglana przez służbę udała się na spoczynek. O 2 w nocy całą okolicą wstrząsnęła potężna eksplozja o sile kilkudziesięciu armatnich wystrzałów. Całe miasto nie wyłączając królowej stanęło na równe nogi. Dom Kirk o'Field leżał w gruzach, a ciała Darnley'a i jego służącego odkryto w pobliskim ogrodzie. Obydwaj przeżyli wybuch, który wyrzucił ich na zewnątrz lecz zostali tam znalezieni przez zamachowców, którzy dokończyli dzieła dusząc obu mężczyzn.

Resztę poczytajcie klikając na podany link... Powiem Wam, ze bardzo mnie ta historia wciągnęła... Chciałam skrócić wiadomości, lecz żal było mi cokolwiek pominąć...

anowi

Krystyna Waza (urodzona w Sztokholmie 8 (wg kalendarza gregoriańskiego 18 grudnia) grudnia 1626 roku, zmarła w Rzymie 9 kwietnia (wg kalendarza gregoriańskiego 19 kwietnia) 1689 roku)

Krystyna była ostatnią przedstawicielką dynastii Wazów. W jej imieniu faktyczną władzę sprawował od 1632 roku kanclerz Axel Oxenstierna. Królowa, która faktyczną władzę przejęła w 1644 roku, przyczyniła się do zakończenia wojny trzydziestoletniej.

Królowa Krystyna Szwedzka – portret Abrahama Wuchtersa

anowi

Jej błyskotliwa inteligencja i silna wola objawiły się już we wczesnym dzieciństwie. Otrzymała wykształcenie przysługujące książętom. Kiedy miała sześć lat, w bitwie pod Kutzen zginął jej ojciec; fakt ten spowodował objęcie tronu przez Krystynę. Do roku 1644 władzę w imieniu małoletniej królowej sprawował regent - hrabia Axel Gustaffson Oxenstierna, były kanclerz jej ojca, który udzielał Krystynie instrukcji w dziedzinie polityki.

Kiedy królowa miała czternaście lat zaczęła uczestniczyć w zebraniach zgromadzenia ogólnego. Swoją późniejszą polityką przyczyniła się do osiągnięcia Pokoju Westfalskiego, kończącego definitywnie Wojnę Trzydziestoletnią, która zdewastowała Europę, i zrujnowała finansowo Szwecję. Jej ogromne zainteresowanie sprawami państwa było jednak zdecydowanie mniejsze niż jej entuzjazm dla nauki. Swoją osobowością i działalnością przyciągała na swój dwór muzyków, poetów i uczonych. Stała się znana jako "Minerwa Północy". Zazwyczaj wstawała o piątej rano i czytała. Naukę filozofii pobierała od samego Rene Descartes'a (Kartezjusza), wielkiego filozofa tej epoki. Niezmiennie ubierała się w męskie ubrania.

6 czerwca 1654 roku Krystyna abdykowała szokując całą Europę, na rzecz jej niedoszłego męża Karola Gustawa. Powodem tego czynu było nawrócenie się królowej na katolicyzm. Posądzano ją wtedy, że zechce odgórnie doprowadzić do rekatolizacji Szwecji. Stwierdziła, że jest chora, i że zarządzanie państwem jest zbyt dużym ciężarem dla kobiety. Następcą tronu mianowała swojego kuzyna, Karola X. Było jednak powszechnie wiadomo, że ten zbyt duży ciężar, który genialna królowa rzekomo była niezdolna unieść, nie był związany z zarządzaniem państwem, a z narastającymi wobec niej oczekiwaniami, że wyjdzie za mąż i "dostarczy" następcę tronu.

Po abdykacji poniosła porażkę w staraniach o koronę wicekrólestwa Neapolu, zaś po abdykacji Jana Kazimierza zamierzała się starać o elekcję na króla Polski.

Po abdykacji Krystyna wyjechała ze Szwecji i odbyła długą podróż na południe Europy. Zatrzymując się w Innsbrucku, wzbudziła kolejną sensację publicznie wypierając się swojej wiary luterańskiej i oznajmiając swoje przejście na katolicyzm. W zagorzale luterańskiej Szwecji takie zachowanie nie było zgodne z prawem. Ta deklaracja Krystyny była doskonałym dla papieża Aleksandra III obrotem sprawy w jego politycznych działaniach i jednocześnie druzgoczącym ciosem dla europejskich protestantów. W grudniu 1655 roku, w Watykanie, papież przyjął nowo nawróconą królową z otwartymi ramionami. Podobno, podczas spotkania z papieżem, uścisnęła mu rękę tak mocno, że później musiał udzielić mu pomocy lekarz.

Jednak żądny propagandy papież już wkrótce poczuł się rozczarowany nowatorstwem Krystyny, która twierdziła na przykład, że sprawy wiary są sprawami prywatnymi. Co więcej, jej osobowość i sposób zachowania spowodowały w Rzymie sensacje. Prawie natychmiast po ugruntowaniu swojej pozycji, zaczęła spiskować z ministrem spraw zagranicznych Francji w celu zajęcia znajdującego się wówczas pod hiszpańską kontrolą Neapolu. Chciała tam objąć władzę, a po śmierci zostawić tron księciu francuskiemu. Jednak plan ten załamał się w 1657 roku podczas wizyty Krystyny w Fountainbleau, we Francji. Przeczuwając zdradę jednego ze swoich najbliższych doradców, Marchere Gian Ricardo Monaldeschi, rozkazała jego egzekucję. Niektórzy historycy uważają, że zabójstwo Monaldeschiego było podyktowane jego zamiarami ujawnienia homoseksualizmu Krystyny. Jakikolwiek był tego powód, ten pośpieszny i mściwy czyn zaszokował dwór francuski. W międzyczasie papież Aleksander III otwarcie stwierdził, że obecność Krystyny w Rzymie jest niepożądana. Jednak królowa powróciła do Wiecznego Miasta i z charakterystyczną sobie energią zaczęła urządzać wspaniały pałac - Riario, w którym, podobnie jak w Sztokholmie, otoczyła się artystami, intelektualistami i muzykami.

Mistrzem jej chóru był Alessandro Scarlatti, Archangelo Corelli (który był gejem) dyrygował jej orkiestrą, rzeźbiarz Bernini miał wobec niej dług wdzięczności za jej pomoc w trakcie różnych trudności. Bez wątpienia była jedną z najbardziej wpływowych osób swojej epoki, przyjaźniącą się z czterema papieżami. Była wspaniałym i hojnym mecenasem, mimo iż sama była zazwyczaj w trudnościach finansowych; założyła w Rzymie Akademię Arcadia (instytucję, funkcjonującą do dzisiaj), prowadziła negocjacje w sprawie otwarcia w Rzymie pierwszej publicznej opery i wojowniczo broniła praw do wolności osobistych; szczególnie była znana jako orędowniczka praw Żydów mieszkających w Rzymie.

Po śmierci Karola X, w 1660 roku (i później, w 1667 roku), usiłowała powrócić do Szwecji. w celu odzyskania tronu, ale spotkała się z brakiem entuzjazmu rodaków. Zadowoliła się, więc bogactwem swojego włoskiego dworu.

W tym czasie bardzo popularna były pogłoski dotyczące jej życia osobistego Wielu jej współczesnych, takich jak hrabia Palatine, książe de Guise, Mademoiselle de Montpensier przekazywało informacje o jej związkach z kobietami. Szczególnie intrygujące są jej namiętne listy do niejakiej Ebby Sparre, napisane z jej podróży: "Jeżeli pamiętasz władzę jaką masz nade mną, będziesz również pamiętać, że jestem w posiadaniu Twoich uczuć od dwunastu lat; należę tak całkowicie do Ciebie, że nigdy nie będzie możliwe abyś mogła mnie stracić i tylko kiedy umrę przestanę Cię kochać". Mimo, że taki właśnie był w tamtym czasie język romantycznej przyjaźni, wielu komentatorów i badaczy tego okresu widziało świadomy i powracający element erotyczny w jej związkach z kobietami - spostrzeżenie to przetrwało do dzisiaj.

W roku 1719, w trzydzieści lat po śmierci Krystyny, pamiętnikarka księżniczka Polatine, matka regenta Orleanu, wspominała, że Krystyna próbowała "zmusić" madame de Bregny "która była prawie niezdolna bronić się".

Według opinii dziewiętnastowiecznego seksuologa Havelocka Ellisa jej "bardzo męskie cechy i bardzo rozwinięta inteligencja wydawały się być związane ze zdecydowanie homoseksualnym lub biseksualnym temperamentem". W późniejszych latach jej życia była związana z kardynałem Decio Azzolinim, przywódcą grupy kardynałów nazywaną "synodrone volante" i istniała pogłoska, że kardynał był jej kochankiem. Kiedy umarła, 19 kwietnia 1689 roku, kardynał Azzolini został jej spadkobiercą.

Królowa Krystyna pochowana jest w bazylice św. Piotra w Rzymie. Pełna koloru, władcza, fascynująca, zarówno dla swoich sprzymierzeńców jak i wrogów, królowa Krystyna jest niezwykłą osobowością na scenie historii, kobietą nie peszącą się swoją orientacją seksualną i o wielkiej odwadze, kobietą, która potrafiła walczyć o przekształcenie świata wedle swoich planów. Obok angielskiej królowej Anny (1665-1714) jest ona najbardziej znaną monarchinią, która była lesbijką.

W 1689 roku przekazała obszerne zbiory manuskryptów Bibliotece Watykańskiej.

Była znana jako szczególna ekscentryczka; oglądając przedstawienie teatralne potrafiła położyć nogi na oparciach foteli w rzędzie poprzedzającym. Europejskie dwory z oburzeniem reagowały na takie wiadomości, w wielu z nich Krystyna nie była mile widziana. Z drugiej strony, nie kryjąc swojej pogardy dla podszytej hipokryzją etykiety, łatwo zjednywała sobie sympatię ludzi takich jak Ludwik XIV, którego gościem była przez dłuższy czas

Swedish queen Drottning Kristina portrait by Sébastien Bourdon stor

źródła: [link widoczny dla zalogowanych] Wikipedia

anowi

Kleopatra

Kleopatra VII Filopator zw. Wielką, gr. – basilissa Kleopatra VII Nea Thea Thea Philopator Thea Philopatris – królowa Kleopatra VII Nowa Bogini Bogini Miłująca Ojca Bogini Miłująca Ojczyznę, egip. – Kliupadrat (ur. 69 p.n.e., zm. 12 sierpnia 30 p.n.e. w Aleksandrii) – ostatni faraon Egiptu (od 51 p.n.e.).

Posąg Kleopatry; bazalt; 2. połowa I w. p.n.e., Ermitaż

anowi

Była ostatnim faraonem Egiptu. Wywodziła się z dynastii Ptolomeuszy zapoczątkowanej w 323 r.p.n.e. przez generała i przyjaciela Aleksandra Macedońskiego, Ptolemeusza I Sotera (wybudował m.in. słyną bibliotekę aleksandryjską oraz latarnię morską na Faros – jeden z siedmiu cudów świata starożytnego), który po śmierci wielkiego greckiego zdobywcy, objął władzę w Egipcie.

Egipt, Ptolemeusz I Soter – srebrna tetradrachma z lat 305-285 p.n.e. Awers: głowa Ptolemeusza I w diademie w prawo. Rewers: PTOΛEMAIOY-BAΣIΛEΩΣ, orzeł stojący na lewo na wiązce piorunów, z lewej data P i monogram. Svoronos 255. SNGCop 70

Była córką Ptolemeusza XII Auletesa (Fletnisty), króla Egiptu i najprawdopodobniej jego żony i siostry Kleopatry V Trifeny, miała liczne rodzeństwo, z którego znamy dwóch młodszych braci Ptolemeusza XIII Dionizos i Ptolemeusza XIV, dwie starsze siostry Berenikę IV i Kleopatrę VI i jedną młodszą Arsinoe IV. Urodziła się w 69 roku p.n.e. w Aleksandrii, stolicy państwa samodzielnego, niesłychanie bogatego, lecz także słabego politycznie i militarnie, ulegającego coraz większym wpływom Rzymu.

Ojciec Kleopatry Ptolemeusz XII Auletes był słabym i okrutnym władcą. W 58 roku p.n.e. utracił kontrolę nad państwem. Przejęła ją jego starsza córka Berenika, która wyszła za mąż za swego kuzyna, lecz wkrótce kazała go udusić, by móc wyjść ponownie za mąż, tym razem za Archelausa. W czasie trzyletnich rządów Bereniki zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach Kleopatra VI. W 55 roku p.n.e. Ptolemeusz XII wszczął usilne starania o ponowne przejęcie władzy, głównie licząc na pomoc Pompejusza i nie zawiódł się. Berenika i jej mąż zostali pojmani i skazani na śmierć.

Srebrna tetradrachma Ptolemeusza XII Auletesa bita w Aleksandrii w latach 69-68 p.n.e. Awers: głowa Ptolemeusza XII na prawo. Rewers: PTOΛEMAIOY-BAΣIΛEΩΣ, orzeł stojący na lewo na wiązce piorunów, data: LIG (rok 13) z lewej, litery PA z prawej.

anowi

Cleopatra
William Wetmore Story

Kleopatra VII miała czternaście lat, kiedy jej ojciec zasiadł ponownie na tronie Egiptu. Była najstarszym jego żyjącym dzieckiem. Wiosną 51 roku p.n.e. Ptolemeusz XII zmarł, a z woli Pompejusza odziedziczyli po nim tron właśnie siedemnastoletnia Kleopatra i jej młodszy, dwunastoletni brat Ptolemeusz XIII, którego poślubiła, zwyczajem panującym od wieków w rodzinach władców egipskich. Była młodą, inteligentną kobietą, wszechstronnie wykształconą, mówiła dziewięcioma językami, znała się na medycynie, astronomii, matematyce i literaturze. Między innymi była pierwszym Ptolemeuszem, który potrafił mówić po egipsku. W przeciwieństwie do swego ojca posiadała także wybitny talent polityczny.

W pierwszych dwóch latach panowania Kleopatry VII i Ptolemeusza XIII (51 - 49 p.n.e.) Egipt nawiedziła susza i nieurodzaj spowodowany zbyt małym wylewem Nilu. W kraju panował głód. Stosunki między małżonkami pogorszyły się. Na króla decydujący wpływ wywierali rządzący w jego imieniu dostojnicy dworscy, którzy nie mieli zamiaru dzielić władzy z ambitną Kleopatrą. Musiała więc ona uchodzić w 49 p.n.e. na wygnanie i za zabrane ze sobą pieniądze zorganizowała w Palestynie wojsko najemne. Natomiast Ptolemeusz XIII i jego doradcy w granicznym Peluzjon czekali na rozwój wypadków.

anowi

Cleopatra
Raffaelo Romanelli

W sierpniu 48 r.p.n.e., gdy obie armie stały już naprzeciw siebie, na horyzoncie pojawił się statek Pompejusza uciekającego przed Cezarem po klęsce pod Farsalos. Otoczenie Ptolemeusza XIII, licząc na wdzięczność Cezara, zamordowało Pompejusza gdy schodził na ląd.

Cztery dni później w Aleksandrii wylądował sam Cezar prowadząc ze sobą 3200 piechurów i 800 kawalerzystów. Ptolemeusz XII zbiegł, a Cezar zajął miasto i zaczął wydawać rozkazy. Kleopatra zaś zobaczyła w Cezarze jedyną szansę na odzyskanie władzy. Przekradła się do pałacu (podobno zawinięta w dywan) i dostała przed oblicze Cezara. To spotkanie i późniejszy romans opisywali pisarze, dramaturdzy, poeci, było też znakomitym tematem dla filmowców. Bo wielki wódz oszalał dla pięknej Egipcjanki. Zwrócił jej tron, opuścił na jakiś czas żonę Kalpurnię i pozostał w Egipcie. W swoich pamiętnikach pisał: "Pozostałem dla Kleopatry. W wypadku mojego wyjazdu byłaby ona narażona na śmiertelne niebezpieczeństwo. Dla niej zaniedbałem sprawy Imperium".

Ptolemeuszowi XIII wcale takie rozwiązanie się nie spodobało. Opuścił pałac w Aleksandrii i postanowił odzyskać władzę siłą. W Aleksandrii wybuchł bunt przeciwko Cezarowi i Klepatrze, podsycany przez Ptolemeusza XIII i młodszą siostrę Kleopatry - Arsinoe. Juliusz Cezar znalazł się w niebezpieczeństwie. W ostatniej chwili przybyły jednak posiłki w postaci legionów rzymskich z Syrii i Palestyny. Po pół rocznych zaciętych walkach Cezar zwyciężył. W czasie tych walk została niestety podpalona i spłonęła wspaniała, wówczas największa na świecie Biblioteka Aleksandryjska, ogromna strata dla całej późniejszej kultury. Kleopatra powróciła na tron, tym razem u boku następnego brata Ptolemeusza XIV, który wtedy miał około dziecięciu lat. Historię tę znamy dzięki przekazowi Swetoniusza o Cezarze. A Ptolemeusz XIII zginął podczas zamieszek i pacyfikacji Aleksandrii w końcu marca 47 p.n.e.

Opanowanie sytuacji wewnętrznej pozwoliło Cezarowi i Kleopatrze na odbycie długiej podróż Nilem aż do granic Egiptu. Gdy Cezar opuszczał kraj pod koniec kwietnia 47 r.p.n.e. Kleopatra oczekiwała dziecka. 23 czerwca 47 r.p.n.e. urodziła syna i dała mu imię Ptolemeusz Cezar a powszechnie zwano go „Cezarion” (Mały Cezar). Cezar uznał go za swego syna. Powracając do Rzymu Cezar pozostawił w Egipcie cztery legiony które, w razie potrzeby, miały bronić ustanowionej władzy a po roku zaprosił Kleopatr do Rzymu. Po wyjeździe Cezara Kleopatra ponownie zawarła małżeństwo, tym razem ze swym młodszym bratem Ptolemeuszem XIV. A w Egipcie był jakby stan zawieszenia: ani aneksja kraju przez Rzym ani też (cztery legiony) całkowita niezależność. Egipt powoli ale nieodwołalnie stawał się więc kolejnym państwem klienckim Imperium Rzymskiego.

Egipt, drachma Kleopatry VII. Awers: popiersie Kleopatry w diademie na prawo. Rewers: (napis po grecku) KLEOPATRAS BASILEOS, orzeł stojący na wiązce piorunów, przed orłem podwójny róg obfitości, za orłem litera P.

anowi

W połowie 46 p.n.e. Kleopatra, dobrze rozumiejąc że wszelkie istotne decyzje na temat Egiptu będą podejmowane w Rzymie oraz odpowiadając na wcześniejsze zaproszenie Cezara, popłynęła tam wraz z Cezarionem i ze swym bratem - małżonkiem Ptolemeuszem XIV. Oficjalnym celem było odnowienie przyjaźni i sojuszu Egiptu z Rzymem, nieoficjalnym zaś ponowne usidlenie Cezara i umocnienie swej władzy w Egipcie poprzez uzyskanie potwierdzenia praw syna do egipskiego tronu.

Jesienią 46 roku p.n.e. Kleopatra, jej syn Cezarion i brat Ptolemeusz XIV przybyli do Rzymu i z triumfem wjechali do miasta.

Przez ulice miasta przetoczył się wspaniały orszak, zatykający swym przepychem dech w piersiach nawet tak wybrednej widowni, jaką byli Rzymianie. W orszaku niewolników i pobitych szła także siostra Kleopatry Arsinoe, która w sporze o władzę opowiedziała się po stronie Ptoleleusza XIII. Cezar darował jej wprawdzie życie, ale jakiś czas później Marek Antoniusz kazał ją zabić.
Kleopatra spędziła dwa lata w willi Cezara. Wódz obsypywał ją darami i tytułami. Wystawił jej pomnik w świątyni Wenus Genetrix. Nie podobało się to ani Rzymianom, ani żonie Cezara Kalpurni, ani też senatorom. Szeptano, że Cezar chce się ożenić z Egipcjanką, zasiąść na tronie Rzymu jako król i znieść republikę. Zawiązał się spisek i 15 marca 44 roku p.n.e., w Idy Marcowe, Cezar został zasztyletowany. Kleopatra w pośpiechu, wraz z dworem, powróciła do Egiptu. Wkrótce zmarł jej brat Ptolemeusz XIV, najprawdopodobniej otruty z jej polecenia.

Śmierć Cezara sprowokowała wojnę domową w Imperium. Władzę w Rzymie utrzymywał wtedy triumwirat złożony z Oktawiana, Marka Antoniusza i Marka Lepidusa. Za zgodą triumwirów, dnia 2 września 44 r.p.n.e. władczyni podniosła do rangi współregenta swego syna Prolemeusza XV Cezariona, dając mu władzę nad Egiptem, Cyprem, Libią i Syrią.

W 42 roku p.n.e. Kleopatra spotkała się w Tarsie z Markiem Antoniuszem. Razem przybyli do Aleksandrii. Królowa oczarowała i jego, zostali kochankami. Z tego związku urodziły się bliźnięta Kleopatra Selena i Aleksander Helios. W tym czasie Marek Antoniusz powrócił do Rzymu, ożenił się z Oktawią, siostrą Oktawiana, z którą miał dwie córki, obie o imieniu Antonia.

W roku 37 p.n.e. Rzymowi zagrozili Partowie. Marek Antoniusz w czasie ekspedycji wojennej zaczepił o Egipt, spotkał się ponownie z Kleopatrą i już nie powrócił do Rzymu. Rok później pobrali się. Kleopatra zaszła ponownie w ciążę i urodziła syna Ptolemeusza Filadelfosa. Oktawia jednak nie zrezygnowała ze swych roszczeń, postanowiła odzyskać męża bigamistę. Wybrała się po niego do Egiptu. Gdy dotarła do Aten, Antoniusz napisał do niej list i nakazał by tam na niego czekała. Kleopatra jednak go nie puściła, użyła wszystkich możliwych sposobów by nie wyjechał z Egiptu. Oktawia powróciła do Rzymu z niczym.

Brązowa moneta Kleopatry VII bita na Cyprze w latach 48-30 p.n.e. Awers: głowa Kleopatry na prawo z Cezarionem jako niemowlęciem. Rewers.: KΛEOΠATPAC BAΣIΛIΣΣHΣ, róg obfitości oparty z prawej o monogram.

anowi

Przygotowując się do wojny z Partami Antoniusz objął namiestnictwo Rzymu w Antiochi (obecna Turcja) i wezwał tam Kleopatrę. W jakim stopniu na tę decyzję wpłynęły uczucia, którymi ją darzył (nie ma powodów w nie wątpić), a w jakim potrzeby polityczne, nigdy nie będziemy w stanie ustalić. Po to, by odnieść zwycięstwo nad Partami, a w dalszej perspektywie nad Oktawianem, potrzebował zasobów
materialnych Egiptu. Kleopatra ze swej strony miała wszelkie powody (poza osobistymi), aby wspierać Antoniusza w większym stopniu, niż to by wynikało z obowiązków, do jakich byli pociągani królowie klienccy.

Srebrna tetradrachma Kleopatry i Marka Antoniusza, bita prawdopodobnie w Antiochii w latach 36-33 p.n.e. Awers.: popiersie Marka Antionusza w prawo, za nim głowa konia w prawo. Rewers.: popiersie Kleopatry udrapowane, w diademie i sznurze pereł na szyi na prawo.

Po zwycięskiej wojnie z Partami, w nowym układzie świata hellenistycznego, którego Antoniusz był autorem, Egipt otrzymał nowe terytoria. Były to: Cypr, część Cylicji, Cyrenajka, część Krety, część obszarów zamieszkałych przez Arabów Nabatejskich, ziemie Iturejczyków (z ich najważniejszym miastem Chalkis) i środkowa część wybrzeża fenickiego, Mimo wszelkich nacisków Kleopatry Antoniusz nie oddał jej Judei, którą rządził Herod Wielki.

Kleopatra dostała więc część terenów, które należały do Egiptu w odległym już III w. p.n.e. Donacje miały wzmocnić Egipt: jeśli miał on skutecznie uczestniczyć w wysiłku zbrojnym, nie można go było pozostawić w stanie, w jakim się znajdował za ostatnich Ptolemeuszy.

Czy w 37 r. p.n.e. doszło do małżeństwa między Antoniuszem a Kleopatrą? Historycy spierają się i o sam fakt i o datę, gdyż nasze źródła nie pozwalają tego ustalić w sposób pewny. Jeśli istniało małżeństwo, nie mogło ono zyskać żadnej mocy w świetle prawa rzymskiego, nie uznającego związków między Rzymianami a tymi, którzy nie byli obywatelami rzymskimi.

Logika bliskiego konfliktu z Oktawianem powiększała w następnych latach znaczenie Egiptu dla Antoniusza. Znalazło to wyraz w intrygującej i nie do końca dla nas jasnej scenie triumfu po jego zwycięstwie (co prawda dość problematycznym) nad Partami, który odbył się wbrew wszelkim rzymskim tradycjom w Aleksandrii. W czasie trwania uroczystości Kleopatra została ogłoszona królową królów, a Cezarion królem królów, dzieci Antoniusza i Kleopatry otrzymały królestwa wycięte z obszarów Wschodu rzymskiego i nierzymskiego (które dopiero trzeba było zdobyć). Aleksander Helios miał panować w przyszłości nad Armenią i obszarami na wschód od Eufratu. Ptolemeusz Filadelfos - najmłodszy syn Kleopatry i Antoniusza, nad ziemiami od Eufratu, od Hellespontu do Fenicji. Kleopatra Selene nad Libią i Cyrenajką.

Marek Antoniusz przegrał z Oktawianem w wielkiej bitwie pod Akcjum we wrześniu 31 r. p.n.e. Minęło wprawdzie dziesięć miesięcy zanim Oktawian wkroczył do Egiptu, ale szanse na odwrócenie sytuacji już nie istniały. Pierwszy popełnił samobójstwo Marek Antoniusz, Kleopatra uczyniła to później (12 sierpnia 30 r. p.n.e.), gdy zrozumiała, że Oktawian w żadnym przypadku nie pozostawi jej przy władzy.

Ostatnie tygodnie ich życia wypełniły gorączkowe pertraktacje z Oktawianem. Wydaje się, że Kleopatra w końcowym okresie życia wyraźnie dystansowała się od Antoniusza, zajęta walką o dalsze trwanie królestwa i pozostawienie go swym dzieciom. Oktawian był jednak zdecydowany położyć kres niezależności Egiptu. Podjęta przez Kleopatrę próba zapewnienia bezpieczeństwa Cezarionowi nie powiodła się - adoptowany syn Cezara nie miał zamiaru podarować życia człowiekowi będącemu także synem Cezara, choć nastroje w rzymskim świecie wykluczały jego szanse na podjęcie ojcowskiego dziedzictwa. Oktawian bał się raczej komplikacji w samym Egipcie, gdzie wokół osoby tego młodego człowieka koronowanego na króla mogłyby się skupić siły przeciwne rzymskiemu panowaniu.

Nawet przeciwnicy Kleopatry przyznawali, że była niepospolicie piękna, wykształcona, inteligentna i... miała dobre serce. To, że koronę Egiptu zdobyła, trując, dusząc i zdradzając nie tylko swoich wrogów, ale i najbliższą rodzinę, w tamtych czasach było czymś absolutnie oczywistym.

Po samobójstwie Antoniusza Kleopatra wprawdzie go opłakiwała, ale sama postanowiła się ratować. Próbowała uwieść Oktawiana, nie wiedząc, że ten rzymski wódz jest nieczuły na niewieście wdzięki. Oktawian darował jej życie, ale postanowił ją i dzieci przykuć kajdanami do swego wozu. Takiej hańby córa Ptolemeuszów nie mogła znieść. 12 sierpnia 30 roku p.n.e. Kleopatra sięgnęła do koszyka z figami, który potajemnie przyniosły jej służące. W koszyku była jadowita żmija. Królowa Egiptu od dawna chciała umrzeć. Oktawian August, który rok wcześniej pod Akcjum pokonał Kleopatrę i Marka Antoniusza, chciał, by królowa żyła i uświetniła jego triumf. Kleopatra miała z początku nadzieję, że uda się jej oczarować kolejnego rzymskiego wodza. Pierwszym był Cezar, z którym miała syna Cezariona, po nim Antoniusz. Liczyła, że Oktawian August będzie trzeci. Tym razem się nie udało. Kiedy flirtowała z Cezarem, miała 18 lat. Teraz była o 20 lat starsza - 38 lat to wówczas był niemal wiek emerytalny. A zresztą August był nieprzytomnie zakochany w swojej żonie Liwii. Nie zamierzał wdawać się w romans, ale zależało mu na żywej Kleopatrze, obwożonej w kajdanach po rzymskich ulicach. Usunął wszystkie ostre przedmioty z pałacu Kleopatry. Jego szpiedzy czuwali, gotowi udaremnić ucieczkę królowej lub próbę samobójczą. Gdy okazało się, że dumna królowa przechytrzyła go, wpadł we wściekłość. Kazał zabić jej dwoje dzieci ze związku z Antoniuszem. Zginął również Cezarion - jedyny syn Cezara, który miał rządzić imperium rzymskim.
W Egipcie definitywnie skończyła się wielowiekowa era faraonów. Stał się rzymską kolonią rządzoną przez namiestników

Denar z 28 r.p.n.e. z podległego Rzymowi Pergamonu, upamiętniający całkowity podbój Egiptu. Awers: CAESAR DIVI F COS VI, popiersie Oktawiana Augusta na prawo. Rewers: AEGYPTO CAPTA, krokodyl na prawo.

źródło:
1. Agnieszka Krzemińska: “Skarby z perły”. Polityka nr 35 (2569) 2006.
2. Numikopedia (w: e-numizmatyka.pl/numikopedia) – artykuł własny p.t. “Rzym starożytny – Antoniusz i Kleopatra”.
3. Wikipedia.
4.http://www.histurion.pl/

	Forum www.anowi.fora.pl Strona Główna -> trochę historii	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1