Zabytkowa Kuźnia Wodna w Oliwie

anowi

Pierwsza wzmianka o kuźni nad Potokiem Oliwskim pochodzi z dokumentu z 1597 roku.
Akt ten jest poświadczeniem jej sprzedaży przez Jana Klinghamera Dawidowi Konarskiemu - Opatowi Zakonu Cystersów w Oliwie.

Z późniejszych sporadycznych wzmianek, dowiadujemy się m. in., że w latach 1628-1733 kuźnia należała do rodziny Remus, od roku 1830 do Daniela Mąglowskiego, w latach 1918-1945 do Maxa Hansena, a następnie w latach 1945-1948 do różnych użytkowników (m. in. Tadeusza Bożka).

Od 1948 roku kuźnia niszczała pozostawiona własnemu losowi...
W 1957 roku opiekę nad kuźnią roztoczyło Muzeum Techniki w Warszawie.
Dzięki jego staraniom i środkom niezwłocznie zabezpieczono ocalałe urządzenia i fragmenty budynków. Wtedy także opracowana została koncepcja odbudowy obiektu. W latach 1958-1960 sporządzono dokumentację dla odbudowy części zabytku, a następnie w latach 1960-1963 odbudowano tę część.

anowi

Drewniane zabudowania kuźni składają się z dwu części rozdzielonych przepływającym środkiem Potokiem Oliwskim.
W każdej z części znajduje się piec grzewczy i młot napędzany odrębnym kołem wodnym.
Koła te o średnicy 4 m mają na obwodzie po 44 łopatki. Są to koła nasiębierne osadzone na kwadratowych w przekroju (0,7 x 0,7 m) wałach dębowych o długości 8 m.
Dzięki zastosowaniu dźwigni przy obrocie wału następuje uniesienie młota o ciężarze około 250 kg.
Młot ten spada następnie z wysokości około 40 cm na kowadło.

Charakterystycznym elementem wyposażenia prawej części kuźni są również nożyce mimośrodowe, poruszane małym kołem wodnym o średnicy 3,1 m.
Koło to jest osadzone na wale dębowym o średnicy 0,5 m. i długości 4,7 m. Nożyce mimośrodowe pozwalają na cięcie rozgrzanego żelaza o grubości 40 mm.

	Forum www.anowi.fora.pl Strona Główna -> trochę historii	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1